“Oh how the mighty have fallen” είναι το μόνο που αναφωνεί σύσσωμος ο κόσμος της μόδας, από Αμερική μεριά μέχρι τα πέρατα της οικουμένης. Έχει δεν έχει και *ένα* λεπτό που βγήκε το εξώφυλλο της Kim Kardashian και του Kanye West στην αμερικανική Vogue και, η διαμάχη είναι στο πικ. Όλοι κάνουν λόγο για ακυρώσεις συνδρομών, για την αρχή του τέλους και άλλες τέτοιες βαρυσήμαντες δηλώσεις. Κανένα πολυνομοσχέδιο παιδιά. Κανένας τρίτος κόσμος. Εμένα για να πω την αλήθεια, το πολύ να με διασκέδασε όλο αυτό – δεν με ενδιέφερε να καθίσω να σκεφτώ εάν ήταν σωστή κίνηση εκ μέρους της so-called Βίβλου της μόδας, διότι ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα για ένα περιοδικό που έχει βέτο να χρησιμοποιεί αποκλειστικά mainstream celebrities στο εξώφυλλό του. Τώρα που εξέπεσε σε trash celebrities ένας λόγος παραπάνω. (Κάψτε με στην πυρά αν θέλετε. Θα φωνάζω περήφανα κι εγώ ‘Balenciaga’ – της Ghesquière εποχής) Η αμερικανική βερσιόν της Vogue όμως δεν είναι η μόνη που έχει απασχολήσει με αμφιλεγόμενα θέματα κατά καιρούς. Οι ευρωπαϊκές διαμάχες, ειδικά της ιταλικής Vogue δεν ησυχάζουν, ή δεν την αφήνουν να ησυχάσει. Ο ρατσισμός παγκοσμίως σε όλους τους χώρους, βρίσκεται σε ένα επίπεδο που δεν μας επιτρέπει να αυτοαποκαλούμαστε, ακόμη, πολιτισμένοι. Η μόδα, από την άλλη και οι άνθρωποί της έχουν δώσει ανα τα χρ...

Σαν σήμερα, τρία χρόνια πριν, έφυγε από τη ζωή η Amy Winehouse. Με αυτή τη δυσάρεστη αφορμή, ετοιμάσαμε ένα μικρό αφιέρωμα σ' αυτό το κορίτσι με τα μοναδικά contralto φωνητικά και το μοναδικό “πάντρεμα”της jazz, soul και rhythm n' blues μουσικής σκηνής. Ένα κορίτσι αφοπλιστικά ιδιαίτερο, ευαίσθητο, με φωνή βγαλμένη από κάτι υπόγεια τζαζ μπαράκια της Νέας Υόρκης του '60. “Η λευκή που τραγουδάει σαν μαύρη!” Έτσι την περιέγραφαν οι πρώτοι που είχαν την τύχη να ακούσουν τη χροιά της φωνής της. Μελαχρινή, με κάποια παραπανίσια κιλά τότε και έντονα χαρακτηριστικά ζωγραφισμένα στο πρόσωπό της. Μπορούσε κανείς εύκολα να καταλάβει από την αύρα της πως ήταν ένα άστρο που μόλις είχε ξεπροβάλλει δειλά. Κανείς, όμως, δεν φανταζόταν τη συνέχεια της ιστορίας αυτής... Η πρώτες σελίδες στο βιβλίο της ζωής της θα τις έλεγες γλυκόπικρες... Μεγαλωμένη στο Σάουθγκεητ του Βόρειου Λονδίνου, η Amy μεγάλωσε σε οικογένεια Εβραίων. Μια παιδική ηλικία με σάουντρακ Φρανκ Σινάτρα, μιας που ο πατέρας της Μίτσελ συνήθιζε να τις τραγουδάει κομμάτια του θρυλικού καλλιτέχνη. Συνήθεια που απέκτησε κι αυτή με τον καιρό... Από την άλλη μεριά, η ρωσσική καταγωγή της μητέρας της την ώθησε ακόμη περισσότερο προς τη τζαζ μουσική, ένα είδος το οποίο λάτρεψε και υπηρέτησε σε όλη τη μουσική της πορεία. Οι γονείς της αποφά...

1. Βλέπετε, στη ζωή παίρνετε ακριβώς αυτό που δίνετε. Η ζωή σας είναι ο καθρέφτης αυτού που είστε, κατ’ εικόνα και ομοίωσή σας. Είστε παθητικοί, τυφλοί, απαιτητικοί. Παίρνετε τα πάντα, δέχεστε τα πάντα, χωρίς ποτέ να αισθάνεστε υποχρέωση. Η συμπεριφορά σας απέναντι στον κόσμο και απέναντι στη ζωή είναι η συμπεριφορά εκείνου που έχει το δικαίωμα να απαιτεί και να παίρνει. Που δεν έχει ανάγκη ούτε να πληρώσει, ούτε να κερδίσει (με τον κόπο του). Πιστεύετε πως όλα σας πρέπουν, απλά και μόνο επειδή είσαστε εσείς! Όλη σας η τύφλωση βρίσκεται εκεί! Και δεν τραβάει την προσοχή σας. Όμως αυτό είναι που χωρίζει μέσα σας έναν κόσμο από έναν άλλο κόσμο. Δεν έχετε μέτρο για να μετρηθείτε. Ζείτε αποκλειστικά με το “αυτό μ’ αρέσει” ή “ αυτό δε μου αρέσει”. Που πάει να πει ότι δεν έχετε εκτίμηση παρά μόνο για τους εαυτούς σας. Δεν αναγνωρίζετε τίποτα πάνω από εσάς. Θεωρητικά, λογικά, ίσως, αλλά πραγματικά όχι. Να γιατί είσαστε απαιτητικοί και συνεχίζετε να νομίζετε ότι όλα τα πράγματα αγοράζονται στις ευκαιρίες, ότι μπορείτε να τα έχετε στην τσέπη σας αγοράζοντας τα αν το επιθυμήσετε. Τίποτε δεν αναγνωρίζετε ούτε πάνω από εσάς, ούτε έξω, ούτε μέσα σας. Να γιατί, το ξαναλέω, δεν έχετε μέτρο και ζείτε παθητικά, κατά τα γούστα σας. Ναι! H “αυτοεκτίμησή σας ”, σας τυφλώνει! Είναι το πιο μεγάλο εμ...

login. περιμένω.sign in.πληγώνεσαι όταν δε φτάνεις εκεί που θέλεις ή στη διαδρομή έχεις βρει νέους στόχους;download.ό,τι υπάρχει. μουσική, ιδέες,εικόνες,λέξεις.upload. ό,τι εικόνα και ευχή έχω κάνει.edit. ολόκληρος κόσμος να αλλάξει.home. είναι εκεί που είναι η καρδιά σου.preview. αν μπορούσα, θα ήθελα;copy. φως από τα παράθυρα, τηλεόραση, κουζίνα,ψυγείο,χυμός.ύπνος.ξύπνιος. δουλειά.paste. ξανά και ξανά μέχρι να το εμπεδώσεις και να μην κάνεις το ίδιο λάθος.Like. εμάς.Share. ό,τι έχεις. εκεί έξω. να τραγουδάς δυνατά. να αφήνεις τις λέξεις να πετάνε.Inbox. μόνο καλά νέα.undo. δεν υπάρχει. δεν γίνεται.Post. τραγούδια για να τα δεις, εντελώς τυχαία,και να καταλάβεις πως είναι για σένα.Chat. επιπόλαιες φράσεις που φεύγουν μέσα από καλώδια.Comment. πρέπει πάντα να απαντάς;delete. λάθη που αστράφτουν.Log out....

Ο κινηματογράφος και η ψυχανάλυση έχουν περίπου την ίδια χρονολογική αφετηρία, αν σκεφτεί κανείς ότι ο Freud χρησιμοποίησε τον όρο το 1986, μια χρονιά μετά τη πρώτη δημόσια προβολή των αδελφών Lumiere. Όμως, η ανάπτυξη της ψυχαναλυτικής κινηματογραφικής θεωρίας άρχισε τη δεκαετία του ’70. Πιο πριν υπήρχαν κινηματογραφικές αναφορές στην ψυχανάλυση από τους σουρεαλιστές τις δεκαετίες του ’20 και του ’30, μιας και η βασική αρχή τους ήταν η αυτόματη γραφή και η έκφραση του ασυνείδητου. Εκτός, όμως, από τους σουρεαλιστές υπήρχαν και ψυχαναλυτικές μελέτες του κινηματογράφου, όπως το Movies: A Psychological Study (Wolfenstein Martha, Leites Nathan, 1950) καθώς και το The Dream Factory (Powder marker Hortense, 1950). Τη δεκαετία του ’70, οι θεωρητικοί του κινηματογράφου άρχισαν να χρησιμοποιούν ψυχαναλυτικούς όρους για την ανάλυση ταινιών και κατ’ επέκταση του κινηματογράφου. Εκτός από τις φροϋδικές θεωρίες, μερικοί χρησιμοποίησαν την θεωρία του Carl Gustav Jung για τα αρχέτυπα. Τα αρχέτυπα είναι μια ιδέα ή μια εικόνα, κεντρική στην ανθρώπινη φύση, τα οποία κληρονομούνται φυσικά στο ανθρώπινο γένος, όπως η γυναικεία διάσταση στους άντρες και η αντρική διάσταση στις γυναίκες. Οι θεωρίες του Jung δεν αναπτύχθηκαν περαιτέρω όσο του Sigmund Freud. Η θεωρία του Freud για το ασυνείδητο και ...

Κάπως έτσι κλείνει για εμάς μια υπέροχη μουσική σεζόν. Όπως όμως συμβαίνει πάντα και ας μην το συνειδητοποιούμε, η φετινή περίοδος τα είχε όλα. Νέες κυκλοφορίες από καλλιτέχνες που βρισκόντουσαν ήδη στις καρδιές και το μυαλό μας, νέες μπάντες, απρόσμενες συνεργασίες αλλά και χωρισμοί, αποχαιρετισμοί, μίση και πάθη. Η στήλη του Republic 100,3 προσπάθησε να δώσει ερεθίσματα, προτάσεις και ιδέες για κυκλοφορίες δίσκων που άφησαν τις καλύτερες των εντυπώσεων, αγαπήθηκαν από τους ακροατές και άξιζε να τις μοιραστούμε με όλους εσάς. Ευχαριστούμε λοιπόν, θερμά ακροατές και αναγνώστες και φυσικά την ομάδα του Εξώστη για την στήριξη αυτής της τόσο δημιουργικής συνεργασίας. Γιατί η μουσική δεν είναι εδώ μόνο για να εκφράσει συναισθήματα αλλά και για να ενώσει ανθρώπους από διαφορετικούς ορόφους, διαφορετικές αντιλήψεις και βιώματα. Ως αυλαία και αντίο, ο Μιχάλης Αποστόλου υποκλίνεται και διαλέγει το Soundtrack για τις νύχτες του Αυγούστου που έρχονται. Δέκα μουσικές προτάσεις από παλιά και καινούργια τραγούδια για τα βράδια που θα κοιτάς τα αστέρια και θα νιώθεις το καλοκαιρινό αεράκι με κρασί και παρέα.. Ραντεβού τον Σεπτέμβρη!The Soundcarriers - Low Light The Fresh Onlys - Animal of One Ray LaMontagne - LavenderBeck - Unforgiven Mac DeMarco - Salad Days Glass Animals - ToesShawn L...

Χρύσα Χατζηαβραάμ, υπεύθυνη της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Λάρισας, μας μυεί στο μαγικό κόσμο γνώσεων και διασκέδασης του Future Library, της Καλοκαιρινής εκστρατείας 2014. Βιβλιοθήκες σε όλη την Ελλάδα επανδρωμένες με δράσεις, δημιουργικές δραστηριότητες και με χιλιάδες τρόπους σκοπεύουν να καλλιεργήσουν την αγάπη για το βιβλίο και τη διάθεση για γνώση σε μικρούς και μεγάλους. "ό,τι κι αν σκέφτεσαι σκέψου το αντίθετο", είναι το σύνθημα της Καλοκαιρινής Εκστρατείας 2014. Τι θέλει να μας πει; Θέλει να μας πει πως αξίζει να προσπαθήσουμε να σκεφτούμε και να αποδεχτούμε το αντίθετό μας. Εξάλλου, ο άνθρωπος, ο κόσμος όλος είναι γεμάτος αντιθέσεις. Αυτές οι αντιθέσεις είναι η πηγή της δημιουργικής και αποδοτικής σύνθεσης. Η Βιβλιοθήκη χωρά όλους τους αντίθετους κόσμους και συντελεί στο διάλογο, την ομαδικότητα και τη δημιουργικότητα. 140 βιβλιοθήκες σε 98 πόλεις ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο που έχει στόχο να εντάξει τις βιβλιοθήκες και το καλοκαίρι στη ζωή μας; Η καλοκαιρινή εκστρατεία ανάγνωσης και δημιουργικότητας ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2012 με τη συμμετοχή 68 Βιβλιοθηκών, μεταξύ αυτών και της Λάρισας, και το 2014 έχει υπερδιπλασιαστεί ο αριθμός των Βιβλιοθηκών που συμμετέχουν. Ελπίζω στα επόμενα δύο χρόνια όλες οι Βιβλιοθήκες στην Ελλάδα να συμμετέχουν στην εκστρατεία του F...

[καρπούζι, σιτρονέλα, καλαμπόκι, βρεγμένο περιοδικό, αντηλιακο][Και οι άνθρωποι αλλάζουν, κάνουν νέες παρέες και ερωτεύονται ξανά. Και πόσο αστεία φαίνονται όλα όταν βλέπεις τους ανθρώπους να kάνουν όσα έλεγαν πως δεν θα κάνουνε ποτέ. Και πόσο υπέροχα είναι όταν βλέπεις τον εαυτό σου να κάνει πράγματα που δεν τολμούσε να ονειρευτεί.][Και λίγο σκέφτεσαι πως τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν ακόμα και τη τελευταία στιγμή][Και μετά είναι καλοκαίρι και βρίσκεσαι με χωμένα τα πόδια σε μια άγνωστη μέχρι χτες αμμουδιά, χαμογελάς, νιώθεις πλήρης][Και μια μέρα γεμίζεις τα ντουλάπια σου με πράγματα, πλένεις ρούχα, σφουγγαρίζεις, ποτίζεις λουλούδια και η ζωή σου φτιάχνει για να υποδεχτεί έναν νέο άνθρωπο][και καμιά φορά ένα τραγούδι μπορεί να σε βοηθήσει να κάνεις την αρχή][καμιά φορά και το τέλος]η ώρα περνάει, τα χρόνια περνάνε, ο Ιούλιος θα τελειώσειΜέχρι να συνηθίσεις το καλοκαίρι, αυτό φτάνει στη μέση του. Και λίγο πριν τον Αύγουστο σηκώνεις κεφάλι και αποφασίζεις να το ζήσεις.[τη μία μέρα είσαι στο γραφείο............την άλλη μέρα σε μια μακρινη παραλία][να έχεις γύρω σου ανθρώπους που θα σε πάνε σε μια μακρινή παραλία]Φύγε όσο πιο γρήγορα μπορείς....

O Travis Louie γεννήθηκε στο Queens της Νέας Υόρκης το 1964. Στην Πρώιμη παιδική ηλικία του έφτιαχνε σχέδια βλέποντας "την Ατομική Εποχή" Sci-Fi και ταινίες τρόμου.Απέκτησε το πτυχίο του από το Pratt Institute στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Σχεδίασε χιλιάδες χαρακτήρες, όπως τους Godzilla, King Kong, καθώς και μια σειρά από πλάσματα από ταινίες του Ray Harryhausen. Αφού εργάστηκε για χρόνια ως εικονογράφος, άρχισε να παρουσιάζει μοναδικούς πίνακες με παράδοξα ζωντανά πλάσματα στη γκαλερί τέχνης της Νέας Υόρκης....

«Θα έχει ενδιαφέρον ένα άρθρο για την απώλεια-τον θάνατο. αν έχεις χρόνο και θέλεις» διάβασα στο μέιλ που έλαβα προχθές. Η πρώτη μου σκέψη ήταν μήπως είναι βαρύ για καλοκαίρι –λες και ο πόνος του θανάτου αλλάζει με τις εποχές - αλλά μετά σκέφτηκα πιο πρακτικά: «έλα το’χεις το θέμα. Σίγουρα θα γράψεις για τα πέντε στάδια του πένθους, θα φυσιολογικοποιήσεις τη θλίψη ως αντίδραση στην απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου από το θάνατο και φυσικά κάποιες «πρακτικές συμβουλές» που ίσως βοηθήσουν».Κατά κάποιο τρόπο λοιπόν, αυτό το ποστ είναι παραγγελία.φώτο: Ιωάννα Χατζηανδρέου Το επόμενο πρωί ξύπνησα βιαστικά και ενώ ετοιμαζόμουν να φύγω απ’το σπίτι άκουγα στο ραδιόφωνο για τη συντριβή του αεροσκάφους, το Μεσανατολικό και αμέσως μου ήρθαν στο μυαλό δυο άνθρωποι. Ο Τζάφαρ ή Τζέφρυ όπως τον φωνάζουμε, ο οποίος ζει στην Ελλάδα από 18 χρονών και τον ξέρω από τότε. Ο ίδιος είναι απ’ τη Δυτική όχθη, δεν έχει πάει ποτέ στη Λωρίδα της Γάζας, όμως όλοι του οι συγγενείς, φίλοι και συμπατριώτες είναι εκεί. Η Νούριθ που ζει στο Τελ Αβίβ με την οποία δεν έχω κοντινή σχέση όμως είναι ένας άνθρωπος που θαυμάζω απεριόριστα. Τελευταία φορά την είδα το Φεβρουάριο στο πλαίσιο μιας εποπτείας και θυμήθηκα πόσο μ’εντυπωσίασε ο τρόπος που δούλεψε μέσα στην ομάδα ένα θέμα απώλειας. Προσπάθησα να φανταστώ πως θα...

Κική Δημουλά, Δημόσιος καιρός [ποιήματα], εκδ. ΊκαροςΟ οιονεί θεσμικός ρόλος που αναγνωρίζεται στην Κική Δημουλά τις τελευταίες δύο δεκαετίες, εν μέρει χωρίς τη θέλησή της και εν μέρει για δικές της πράξεις και παραλείψεις, έχει κάνει την αξιολόγηση, ακόμα και την απλή ανάγνωση, του ποιητικού της έργου δυσχερή υπόθεση. Ο αναγνώστης δεν μπορεί παρά να συνυπολογίσει μαζί με τα ποιήματα και τη δημόσια παρουσία της ίδιας της ποιήτριας, καθώς και τις κρίσεις που ευρέως διατυπώνονται γι’ αυτήν την παρουσία. Έτσι τελικά η Δημουλά κρίνεται, θετικά ή αρνητικά, ακόμα και από τους κοινούς αναγνώστες, κυρίως ως δημόσιο πρόσωπο και ως επικοινωνιακό φαινόμενο παρά ως συγγραφέας: ο καθένας έχει μια εκ των προτέρων έτοιμη άποψη, διαμορφωμένη συνήθως από κάποιο δημοσιογραφικό κείμενο ή από κάποια συνέντευξη της ίδιας της ποιήτριας, και με βάση αυτή διαβάζει τα ποιήματά της. Θα προσπαθήσω, όσο είναι δυνατόν, να αποφύγω τον πειρασμό αυτής της ευκολίας. Ο τίτλος της δέκατης τέταρτης ποιητικής συλλογής της Κικής Δημουλά, «Δημόσιος καιρός», καθώς και το motto του Γιώργου Σεφέρη που προηγείται των ποιημάτων, «Τραυματισμένο κορμί, τραυματισμένος ο τόπος / τραυματισμένος ο καιρός», δημιουργούν στον αναγνώστη την εντύπωση ότι έχει μπροστά του ποιήματα στα οποία κεντρική θέση επέχει ο κοι...

Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,Ξέρω ότι δεν είναι καιρός για γράμματα και ότι ακόμα δεν είσαι έτοιμος να παραδόσεις δώρα και είσαι κάπου διακοπές στην Χαβάη μάλλον, όπως σε έδειχνε μια παλιά διαφήμιση της Κόκα Κόλα, αλλά νομίζω ότι μόνο εσύ μπορείς να με καταλάβεις, τόση απελπισία φαντάσου. Δε γαμιέται όμως;Σήμερα το πρωί χάζευα με το μίζερο πρωινό μου τις βάσεις για τα Πανεπιστήμια.Διπλοκυκλωμένη η μέρα στο ημερολόγιο πολλών, πέρασαν χρόνια που με έκαιγε και μένα το αποτέλεσμα, και τι σκατά κατάλαβα; Απ’ όσο είδα και μάλλον αντιλήφθηκα, τώρα της μόδας είναι το να γίνεις οικονομολόγος, ψυχολόγος ή μπάτσος. Μόνα τους αυτά τα τρία, εξιστορύν άρτια την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας.Διαλύεσαι οικονομικά, ψάχνοντας προφήτες και σωτήρες ειδήμονες του κώλου, με αποτέλεσμα να σου έρχεται 21 χιλιάρικα η εφορία και να καταντάς αφενός κοινωνικά νεκρός γιατί σε όλα οι άλλοι φταίνε και η ουρά σου είναι ασφαλής μέσα σε αυτήν την αλεξίσφαιρη φούσκα που έχεις βάλει τον εαυτό σου να ζει και να αναπνέει, και αφετέρου ψυχικά άρρωστος γιατί ζεις σε ένα ψέμα και το ψέμα λειτουργεί σαν καρκίνωμα: κάποια στιγμή θα το καταλάβεις, δε μπορεί. Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι είσαι ψυχικά άρρωστος, τρελός πως το λένε; και επειδή έχεις τόση μικρή ιδέα για τον εαυτό σου, αποφασί...

φιλία ψυχή από δύο μουσικότητα, πληρότητα στα παρτέρια των συναισθημάτων όπου ανθίζει η ιερότητα της φιλότητας[πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό [Κ] / 2011 / www.facebook.com/free-press-k ] ...

Ένα μικρό βίντεο, animation της Nina Paley για την "γη της Επαγγελίας" This Land Is Mine from Nina Paley on Vimeo....

Fair trade και Luxury industry ενώνουν δυνάμεις για να δούμε το πρόσωπο της βίας να αλλάζει. Η παντοτινή εξάλειψη της βίας, βρίσκεται ως ειλικρινής ευχή ή ως κλισέ φράση στα χείλη όλων. Επειδή αποτελεί όμως, κατά κύριο λόγο επιτακτική ανάγκη, αυτοί που δίνουν ουσιαστικές λύσεις είναι πολύ λιγότεροι από αυτούς που τις εύχονται. Σε αυτό το μικρό ποσοστό της ανθρωπότητας, βρέθηκε πριν δέκα χρόνια η Caterina Occhio, όταν δούλευε ως development aid manager για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Υπουργείο Εξωτερικών της Ολλανδίας. Ταξιδεύοντας τον κόσμο, συναντούσε κακοποιημένες γυναίκες που, όντας ανύπαντρες, θύματα βιασμού και έγκυες, ζητούσαν βοήθεια. Και αποφάσισε πως έπρεπε να κάνει κάτι. Τον Ιανουάριο του ’14, η Occhio ίδρυσε το SeeMe, ένα fair trade με σκοπό να δώσει καταφύγιο και εργασιακές ευκαιρίες σε κακοποιημένες (ψυχικά ή σωματικά) γυναίκες. Το SeeMe, στοχεύοντας στην εξάπλωση της γνωστοποίησης του σκοπού του, και στην αλλαγή της πολιτικής του Luxuryindustry, πήρε στην ομάδα του τους καλύτερους τεχνίτες της Τουρκίας και κατασκευάζει κοσμήματα σε σχήμα καρδιάς με το μότο #JoinTheHeartMovement, αντικαθιστώντας την αλυσίδα της βίας με αυτή της καρδιάς. Με έδρα στο Άμστερνταμ, δράση στη Βόρεια Αφρική, τον κόσμο της μόδας στο πλάι της και μια φήμη που κερδίζει όλο και περισσότε...

Τα μήλα βρίσκονται πάνω στα δέντρα. Τα μήλα δεν έχουν φίλους. Έχουν όμως σκουλήκια. Εγώ έχω φίλους. Αν θέλω βρίσκω μήλα. Και ίσως να ‘χω σκουλήκια. Τα σκουλήκια άραγε έχουν φίλους; Αφιέρωμα στον ήσυχο χορευτή.. Η αίσθηση μιας πολυποίκιλης αγκαλιάς που βράζει και βγάζει ατμούς ξυπνάει μέσα στα μάτια του τον μικρό πρίγκιπα. Βαδίζει στην έρημο της δόξας του, ο ήσυχος χορευτής, με βήματα αλαζονικά και πηδηχτά. Βαδίζει κοιτάζοντας τον ουρανό και τα σύννεφα του ουρανού. Τα ηχηρά του βήματα ξυπνάνε με τη σειρά τους τις ορέξεις του: ορέξεις για πιοτό, για φαγητό, για όνειρα, για σάρκες. Ο ήσυχος χορευτής αλαλάζει ευχαριστημένος καθώς βρήκε μια μικρή όαση και λίγα σπίρτα στην τρύπια του τσέπη. Η φωτιά και ο καπνός του τώρα τον συντροφεύουν. Ήσυχα, όπως αρμόζει σ’ έναν ήσυχο χορευτή, παρατηρεί τα άστρα και ξαπλώνει στην άμμο της ερήμου. Ο ήσυχος χορευτής δε χορεύει πλέον. Μόνο περπατάει και ξαπλώνει στην άμμο πού και πού για να παρατηρήσει ήσυχα πάντα τ’ αστέρια. Ο ήσυχος χορευτής αγαπάει επίσης τα όνειρα. Και μισεί τους φόβους. Αγαπάει τα όνειρα γιατί στα όνειρά του μπορεί και χορεύει μαζί με άλλους ήσυχους χορευτές χορούς ήσυχους κι ανήσυχους άμα τύχει. Τους φόβους τους μισεί γιατί είναι άνθρωπος. Ο ήσυχος χορευτής περπατάει ξυπόλυτος στην άμμο. Ξυπόλυτος γιατί κάπου κάπ...

Η τέχνη του νεαρού Ρώσου εικονογράφου και γραφίστα Alexey Kurbatov συνδυάζει την τέχνη από του παλιούς δασκάλους με την ελαφρότητα της σύγχρονης τέχνης. Απολαύστε μερικά από τα ωραιότερα έργα του παρακάτω:...

Καμιά φορά, αναρωτιέμαι, τι σημαίνει η ερώτηση «βιβλία για το καλοκαίρι»· ξενερώνω με τις κατηγοριοποιήσεις αυτού του είδους ― καταρχήν πάντα· μετά, σκέφτομαι τον χαμένο χρόνο των υπόλοιπων εποχών· μου τον ξεχνάω, γιατί ο χρόνος για διάβασμα είναι χρόνος που εφευρίσκεις, όχι χρόνος που συμβαίνει ως πράγμα αυθύπαρκτο· μετά, λέω, δεν πειράζει, το καλοκαίρι είναι μια εποχή κι αυτή· οι κατηγοριοποιήσεις μάς βοηθούν να συνεννοούμαστε· διαφωνώ πάλι με τον εαυτό μου· όπως πάντα· δεν έχω να προτείνω «βιβλία για το καλοκαίρι»· έχω όμως μια ντάνα αδιάβαστα, που θέλω να τη διαβάσω το συντομότερο· και το συντομότερο, εν προκειμένω, είναι μες στο καλοκαίρι· θα μπορούσε να έχει τίτλο αυτό το κείμενο «βιβλία για μια εποχή που τυχαίνει να είναι καλοκαίρι»· ας είναι ― Η ντάνα έχει πάνω πάνω το «Κύριε Διοικητά» του Ρομέν Σλοκόμπ (μτφρ. Έφη Κορομηλά, εκδ. Πόλις)· θα μπορούσα τώρα ν’ αρχίσω την απεραντολογία για τη σημασία τέτοιων κειμένων· για το πόσο σπουδαίο είναι να διαβάζει κανείς περί του ναζισμού ― στη Γαλλία, εν προκειμένω· για το πόσο έξοχα οι συγγραφείς μπορούν (μάλιστα, μπορούν) να βάζουν στο μπλέντερ το ανθρώπινο με το απάνθρωπο και να δημιουργείται ένα αποτέλεσμα που γεφυρώνει τις δύο όχθες της απόλαυσης: την αισθητική με τη γνωστική· όχι όμως· εξ όσων υποψιάζομαι, το «Κύριε Διοικητά» ε...

Όσοι δεν έχετε παρακολουθήσει την ταινία ή διαβάσει το εκπληκτικό μυθιστόρημα ‘Η ζωή του Πι’ πιθανότατα να αναρωτιέστε τι σόι όνομα είναι το Πι. Να σας λύσω την απορία, αναφέροντας ότι η ιστορία εκτυλίσσεται στην εκ των Γάλλων αποικιοκρατούμενη Ινδία, όπου ένας μικρός Ινδός αποκαλείται ‘Piscine Molitor Patel’ έχοντας πάρει το όνομα από την ομώνυμη ιστορική Art Deco πισίνα στο Παρίσι.Ο μικρός Πι με το παρατσούκλι από το ‘Piscine’ μας αφηγείται στην αρχή της ταινίας πως απέκτησε το όνομα του:"Μια μέρα, ο Mamaji είπε στον πατέρα ότι από όλες τις πισίνες του κόσμου, η πιο όμορφη ήταν μια δημόσια πισίνα στο Παρίσι. Ότι τα νερά εκεί ήταν τόσο καθαρά, που θα μπορούσες να ψήσεις τον πρωινό σου καφέ με αυτά. Ότι ένα και μοναδικό μπάνιο εκεί του άλλαξε τη ζωή. Πριν γεννηθώ εγώ, του είπε: ‘Αν θέλεις ο γιός σου να έχει μια καθαρή ψυχή πρέπει μια μέρα να τον πας για κολύμπι στην πισίνα Molitor’. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο πατέρας μου το εξέλαβε τα λόγια του τόσο σοβαρά ώστε να με ονομάσει Piscine Molitor Patel"Και ενώ η ταινία είναι βασισμένη στην περιπέτεια φαντασίας του Yann Martel, η Piscine Molitor είναι ένα πραγματικό μέρος, μια πραγματικά όμορφη πισίνα στο Παρίσι με μεγάλη ιστορία, κτισμένη στο 16ο διαμέρισμα. Δυστυχώς σήμερα, είναι απλά ένα μνημειώδες εγκαταλελειμμένο ερείπιο...

...

‘’Απ’ το παλιό μας σπίτι θυμάμαι λίγα πράγματα. Ήταν κάπου κοντά στο Λυκαβηττό κι είχε ταράτσα που’ βλεπε στο Φάληρο. Ζούσε μαζί μας ο πατέρας κι είχαμε ένα λαγωνικό που το λέγανε Ντίκ. Θυμάμαι και δυο βάζα κινέζικα στις δυο γωνίες της σάλας. Τίποτ’ άλλο. Η Μαρία όμως θυμάται πολλά. Μας τα λέει καμιά φορά κι εμείς δακρύζουμε κρυφά η μία από την άλλη. Με τον πατέρα πηγαίναμε στη θάλασσα σχεδόν κάθε Κυριακή……’’ Μαργαρίτα Λυμπεράκη, Τα ψάθινα Καπέλα, εκδ. Κέδρος. ‘’Ώρες πάνω από το τηλέφωνο και να περιμένω. Πότε θα τηλεφωνήσει η αγάπη μου. Φίλοι παλιοί που ξαναπαρουσιάστηκαν να με καλούν. Τίποτα εγώ. Χίλιοι άνθρωποι μέσα στο barκαι είναι άδειο. Κανένας. Μπαίνει ο έρωτάς σου, τότε μόνο χίλιοι ένας. Οι χίλιοι, απλώς κομπάρσοι. Λείπει αυτός που αγαπώ, τίποτα δεν έχει νόημα. Έχω μάθει να ζω, βλέπεις, μέσω του ερωτικού μου παραλήπτη. Αρκετές εξαφανίσεις, περίπου κάθε δίμηνο. Έφευγα και στην αρχή ανακουφιζόμουν. Τελευταίο τηλεφώνημα για καληνύχτα, το πρωί με έπαιρνε τηλέφωνο και εγώ δεν το σήκωνα. Για ασήμαντη αφορμή. Για κάτι κακό που είχα ακούσει. Για κάτι που μου είχε πει ο ίδιος. Για κάτι που επινόησα. Για ένα χατίρι που μου άργησε, ιδίως.’’ Μαλβίνα Κάραλη, Πιο πολύ, πιο πολλοί, εκδ. Αστάρτη. ‘’Ψηλώνεις, τα παιδικά σου χρόνια σκορπίστηκαν σαν τα ψίχουλα του Κοντορεβιθούλη στο μονοπάτ...

Μία από αυτές τις μέρες θέλω να στήσουμε μόνοι μας μια γιορτή. Μια γιορτή για όσους πέρασαν δύσκολη χρονιά. Για αυτούς που πρέπει οπωσδήποτε να ξεδώσουν.Για αυτούς που χορεύουν ωραία, αλλά και για αυτούς που δεν χορεύουν ωραία.Για αυτούς που πίνουν πολύ και τραγουδάνε δυνατά, και για εκείνους που πίνουν λίγο αλλά ονειρεύονται πολύ.Θα ρίξουμε άγκυρα κάπου στη Χαλκιδική. Θα κουβαλήσουμε στην ακτή μεγάλα βαρέλια με ρούμι όπως έκαναν οι πειρατές, και δεν θα φύγουμε αν δεν τα πιούμε και αν δεν τα πούμε όλα.Τα κορίτσια θα φορούν αστερίες στα μαλλιά τους, και τα αγόρια θα είναι πιο όμορφα από ποτέ.Εδώ η μουσική ακούγεται καλύτερα, τα ποτά έχουν καλύτερη γεύση και το φεγγάρι φαίνεται πιο μεγάλο.Θα πιούμε όσο αντέχουμε- και πιο πολύ, και λίγες ώρες θα αρκούν για να ζήσουμε όσα δεν ζήσαμε το χειμώνα.Μετράμε αστέρια, κοιμόμαστε το πρωί, ξαπλώνουμε στην άμμο, ακούμε μουσική. Repeat....

“― Και τα πράγματα, που είδες παππού, και ξεύρεις; ― ηρώτησα εγώ τότε εν μεγίστη απορία. ― Στην χώρα που ψήν' ο ήλιος το ψωμί εκεί κοντά που ζουν οι Σκυλοκέφαλοι, πότε επήγες, παππού; ― Ω! είπεν εκείνος τότε. Αυτού, ψυχή μου, δεν επήγα· με τ' αφηγήθηκε η γιαγιά μου, όταν μ' εμάθαινε να πλέκω. ― Και στης θάλασσας τον αφαλό, παππού, που βγαίνει η Φώκια και πιάνει τα καράβια, και τα ρωτά για τον Αλέξανδρο τον βασιλέα; Κ' εκεί δεν επήγες; ― Όχι, ψυχή μου! Κι αυτό με τ' αφηγήθηκ' η γιαγιά μου. ― Και στο σπήλαιο, παππού, που είν' η Μάγισσα, που μαρμαρώνει τους ανθρώπους, κ' εκεί δεν επήγες; ― Όχι, ψυχή μου! Η γιαγιά μου, με τ' αφηγήθηκε, η γιαγιά μου. Απερίγραπτος είναι η αύξουσα έντασις της απογοητεύσεώς μου ανά πάσαν αυτού απόκρισιν. Όλη λοιπόν η μεγάλη εκείνη ιδέα μου περί των ταξειδίων του παππού, όλη μου η προς αυτόν υπόληψις κ' εμπιστoσύνη δια την κοσμογνωσίαν και πολυπειρίαν του περιωρίζετο έξαφνα εις τας διηγήσεις, δηλαδή τα παραμύθια, τα οποία ήκουσεν από την μάμμην του, καθ' ον χρόνoν είχε την αφέλειαν να πιστεύη ο πτωχός και το ότι ήτο θηλυκού και ουχί αρσενικού γένους! Απελπισία και αγανάκτησις κατείχε την καρδίαν μου. ― Και ταις βασιλοπούλαις, παππού, και αυταίς λοιπόν δεν ταις είδες με τα μάτια σου; και δεν έφαγες και δεν εκουβέντιασες μαζί των; ― Ποιαίς βασιλοπούλαις, ψυ...