-Ξέρεις πώς είναι να ξυπνάς με θυμό; Να τα βάζεις με τον ήλιο, τα σύννεφα, τη βροχή, το ταβάνι, τα παντζούρια, το πάπλωμα, το πάτωμα, τα όνειρα; Μια μάνα κρατάει στην αγκαλιά της το μονάκριβο και του σιγοψιθυρίζει: «Ύπνε που ζεις εκεί μακριά, κανένας δε σε ξέρει Κι όμως όλοι βυθίζονται στα άγνωστά σου μέρη… Είναι παιδί τ’ αγόρι μου, άνδρας θέλει να γίνει Να’ ναι γεμάτος με φωτιά, και τη φωτιά να σβήνει Χείμαρρους να ’χει στην καρδιά, και στην ψυχή γαλήνη.» Γαλήνη… Ο γιος ακόμη δεν κοιμάται κι η μάνα αναγκαστικά συνεχίζει… «Γαλήνη…Όνομα γυναικείο. Μεγάλη η ευθύνη αυτής που το φέρει. Όπως κι αυτή της Αγάπης, της Ελπίδας, της Ευτυχίας… Αχώριστες φιλενάδες κι οι τέσσερις. Μαζί έπλεκαν, κεντούσαν, γελούσαν, μάζευαν λουλούδια και τα κάρφωναν η μία στα μαλλιά της άλλης. Όποτε περνούσε κάποιος θαμπωμένος νέος από τη γειτονιά, αυτές ανοιγόκλειναν λάγνα τα βλέφαρα κι έστρεφαν αλλού τα χείλη, μην τύχει και προλάβει ο άμοιρος να δει πως του ‘βγαζαν τη γλώσσα…» Πού να κοιμηθεί το μονάκριβο… η μυρωδιά της μάνας αρχίζει και μπλέκεται με το άρωμα των τεσσάρων. Φαντάζεται τη μία καστανή, τη δεύτερη ανεκπλήρωτη, την άλλη άπιαστη, την τελευταία σπάνια μα ροδομαγουλούσα. «Έτσι ήταν ακριβώς, αγόρι μου», λέει η μάνα η μάγισσα η τίποτα-δεν-μου-ξεφεύγει. «Η Γαλήνη καστανή, η Αγάπη ανεκπλήρωτη, η Ελ...

10 Υποτιμημένα Ζευγάρια του Κινηματογράφου Ζευγάρια που αγαπήσαμε, που μας έμαθαν τον έρωτα, που μας προβλημάτισαν και μας έκαναν να ονειρευτούμε. Κατά την διάρκεια της δημιουργίας, αυτής της λίστας συνειδητοποίησα τρία πράγματα: Το πρώτο είναι ότι τα εξαιρετικά ζευγάρια συχνά έχουν τις ρίζες τους στο μυθιστόρημα και το θέατρο, το δεύτερο είναι ότι η συνταγή τους είναι ένας συνδυασμός σπουδαίων σκηνοθετών σε συνεργασία με σπουδαίους ηθοποιούς-δηλαδή θέλει ταλέντο η υπόθεση και το τρίτο είναι ότι κατά βάση, η δυναμικότητα του ζευγαριού περιστρέφεται γύρω από την πολυπλοκότητα του χαρακτήρα της γυναίκας και την προσήλωση ή αντίδραση του άνδρα απέναντι της. Η ισορροπία σπάνια, η αγάπη όμως μεγάλη. Susan Vance-David Huxley “In moments of quiet I'm strangely drawn towards you, but there haven't been any quiet moments” “Bringing up Baby” (Η Γυναίκα με την Λεοπάρδαλη) Τα ιερά τέρατα Hepburn και Grant ενώνουν τις δυνάμεις τους για να κάνουν αυτό που κάνουν καλύτερα: να είναι ζευγάρι. Το πιο κωμικό duo της λίστας, η χημεία μεταξύ τους και το γεγονός ότι βασίζεται στον απόλυτο παραλογισμό είναι το στοιχείο που ωθεί την εισπρακτική αποτυχία να συγκαταλέγεται πλέον στις 100 καλύτερες κωμωδίες όλων των εποχών. Εκείνη είναι μία τρελή και ερωτευμένη κληρονόμος, εκείνος ένας Καθηγητής Πανεπι...

Η πρώτη μικρού μήκους ταινία του Νίκου Τσεμπερόπουλου κυκλοφόρησε το 2012 και μιλάει για μία μυστική φωνή που μιλάει στα αυτιά αγνώστων ωθώντας τους να διαπράξουν φόνο. Θα μπορούσε να είναι η φωνή μίας μαζικής τρέλας που εξαπλώνεται παγκοσμίως καθώς μας λέει το έργο, όμως όπως υπαινίσσεται, πρόκειται μάλλον για την φωνή της εποχής που πιθανότατα επιστρέφει κάθε φορά στα αυτιά των ανθρώπων σε περιόδους κοινωνικής παρακμής. Η φωνή αυτή βάζει κατά βάση στο στόχαστρο δημοσιογράφους και άτομα της Show Biz και μάλλον ο λόγος είναι διότι η φωνή της παρακμής θα στραφεί εναντίον της μαζικής παραγωγής της βλακείας, τουλάχιστον προς το παρόν, διότι το μετά δεν το ξέρουμε. Το κατά πόσο είναι δίκαιες οι πράξεις των ηρώων μας ή δικαιολογούνται, μάλλον μένει στον θεατή να αποφασίσει. The Voice (Η Φωνή) from Nikos Tsebero on Vimeo....

Να ‘μαστε λοιπόν, με κινηματογράφο υψηλής αισθητικής αξίας, βαθιάς ψυχογραφικής ουσίας και κοινωνικού στρατευμένου περιεχομένου, με επιθετικό πρόσημο. Τα αδέλφια Dardenne, υπογράφουν ένα «μανιφέστο» με λυρική λιτότητα, οικονομία στην αφηγητική δομή, ουσιαστική χρήση της ρεαλιστικής φιλμικής γλώσσας καταθέτοντας μπρος στους Ευρωπαϊκούς λαούς, ένα κινηματογραφικό όπλο βαθιά συγκινητικό, βαθιά ευαίσθητο, όπλο κοινωνικής χειραφέτησης. Και αν οι Κάννες, τους αρνήθηκαν το βραβείο, αυτό δεν κρίνεται πλέον, διόλου αισθητικά αλλά καθαρά ως ζήτημα ουσίας. Θα μπορούσαν να τους είχαν πει: «Μην παίρνετε και πολύ θάρρος. Είναι αδιανόητο οι καλλιτέχνες να ξεπέφτουν στην λαουτζίδικη ψυχολογία των εργαζομένων.» Μα τα αδέρφια, δεν το βουλώνουν. Με την κάμερα τους κέρδισαν την παγκόσμια αναγνώριση, μια κάμερα που διεισδύει στα μικρά, στα δύσκολα, στα βαθυστόχαστα και με ποιητική αλλά και διάφανη ευκρίνεια, στοχεύουν στο ουσιαστικό. Η βαρβαρότητα, η υποταγή, ο εξανδραποδισμός, το προσκύνημα δεν ταιριάζει στους ανθρώπους. Και η Marion Cotillard το ενστερνίζεται ψυχή και σώμα, και από σκυφτή, τσακισμένη, φοβισμένη γυναικά στις μυλόπετρες της οικονομικής ανάγκης, σηκώνεται όρθια γεμάτη αξιοπρέπεια και περηφάνια. Με λεπτότητα στο σενάριο, απλότητα στην φωτογραφία, ανθρωπιά στην κάμερα. Ο κινηματογράφος ...

Σιγά-σιγά η λαμπερή κινηματογραφική κούρσα της περιόδου φτάνει στο τέλος της, καθώς τα περισσότερα βραβεία-προοιωνοί έχουν δοθεί και μετράμε αντίστροφα για τη χρυσή βραδιά των Oscars. Έτσι, εννοώντας τις πληροφορίες των βραβείων που έχουν ήδη δοθεί με την προσωπική μου άποψη, ακολουθούν προβλέψεις στις βασικές κατηγορίες. Κατηγορία Καλύτερου Ηθοποιού (Best Actor) Όλα δείχνουν πώς ο νικητής της βραδιάς θα είναι ο Eddie Redmayne για τον ρόλο του στο The Theory of Everything. Και γιατί να μην είναι άλλωστε, μιας και ο ρόλος συνδυάζει όλα αυτά που προσελκύουν το κοινό και τα μέλη της ακαδημίας – ενσάρκωση διάσημου προσώπου παγκοσμίου βεληνεκούς, υπερνίκηση μιας σοβαρής ασθένειας και βέβαια μία ελαφριά επικάλυψη love story. Ο Redmayne έχει σαρώσει στα βραβεία, οπότε θεωρείται από τα σίγουρα στοιχήματα της βραδιάς. Θα Κερδίσει: Eddie Redmayne (The Theory of Everything) Μπορεί να Κερδίσει: Michael Keaton (Birdman) Έπρεπε να ήταν Υποψήφιος: Jake Gyllenhaal (Nightcrawler) Κατηγορία Καλύτερης Ηθοποιού (Best Actress) Άλλη μία σίγουρη κατηγορία της βραδιάς, με την Julianne Moore να έχει λογικά κάνει ήδη χώρο στο σαλόνι της για το χρυσό αγαλματίδιο για τον ρόλο της στο Still Alice. Όπως και στην κατηγορία Καλύτερου Ηθοποιού, και εδώ έχουμε «πιασάρικο» ρόλο και ας μην είναι βιογραφία γνωσ...

Η Ακαδημία και τα γνωστά της Όσκαρ δεν είναι φεστιβάλ κινηματογράφου. Είναι εταιρία παράδοσης βραβείων ή καλύτερα εταιρία διαφημιστική, που δίνει μικρή σημασία στην ποιότητα κινηματογραφικής γραφής. Μέλη της, οι επαγγελματίες του Hollywood. Άρα οι άνθρωποι μιας βιομηχανίας. Τα προϊόντα της μπαίνουν σε ένα ετήσιο ανταγωνισμό για το ποιο κρίνεται καλύτερο - στην βάση εμπορικής ή πολιτικής οικονομικότητας. Μιας και η σημερινή βραδιά όμως είναι μια βραδιά που κρίνει την επιχειρηματική εξέλιξη ταινιών και ανθρώπων, θα μπω στο παιχνίδι. Με το τι σερβίρεται θα διαλέξω, υποκειμενικά, το πιο εύγευστο. Από τις βασικές προτεινόμενες βραβεύσεις, λοιπόν, δίνω τα δικά μου Όσκαρ. Σίγουρα, θα αποτύχω στις προβλέψεις μου. *Περίεργο μου μοιάζει που σε καμιά κατηγορία δεν είναι το “FiftyshadesofGrey”. Αδικία! Χαριτολογώ* ΜΟΥΣΙΚΗ HansZimmerγια το “Interstellar” Γιατί; Η συνθετική μουσική του πασίγνωστου soundtracker - επιτέλους - είναι μέρος της αφήγησης, τόσο αριστοτεχνική, τόσο απειλητική, τόσο ταυτισμένη με την εικόνα. Το αθόρυβο διάστημα, μαγικά, εκσφενδονίζεται σε διαστάσεις μουσικής υπεροχής. «Όσο, καλοί μπορεί και να είναι οι συνθέτες μας, δεν είναι Μπετόβεν , Μότσαρτ ή Μπραμς . Γιατί να χρησιμοποιούμε τη μουσική που είναι λιγότερο καλή όταν υπάρχει πλήθος σπουδαίας ορχηστρικής μουσική πο...

...

Είναι εξαιρετικά περίπλοκο το ευτυχές γεγονός να πρέπει να προλογίσεις και κυρίως να θέσεις ερωτήσεις σε έναν πολυδιάστατο άνθρωπο σαν τον Κυριάκο Αθανασιάδη, ο οποίος, με περισσή μαεστρία και αέναη παιδική φαντασία καταφέρνει διαρκώς να αλλάζει ρόλους. Άλλοτε φορά την μάσκα του Καναλάρχη στον Amagi Radio, όταν δεν ντύνεται την στολή ξιφασκίας και άλλοτε υποτιτλίζει τα λόγια του νέου τετράποδου που ακούει στο όνομα Αρσέν και έχει κλέψει την καρδιά του Διαδικτύου. Κυρίως, όμως, θέτει, με τις συνεχείς παρεμβάσεις του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και από την στήλη του «Λόγια της Πλώρης» στο Books’ Journal, ερωτήματα, σκαλίζοντας, εις βάθος και στην ουσία, ζητήματα επικαιρότητας, με έναν λόγο όχι πολιτικό αλλά πολιτικοποιημένο. Και όλα αυτά, γράφοντας παράλληλα βιβλία, όπως το τελευταίο του «Η Κόκκινη Μαρία» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ, για το οποίο μας χάρισε μία πλούσια συνέντευξη, φωτίζοντας λίγο παραπάνω την ιστορία του «κόκκινου» αυτού βιβλίου αλλά και πτυχές του ιδίου. φωτογραφία:Βίκτωρ ΜαλκίεβιτςΞεκίνησα να διαβάζω την «Κόκκινη Μαρία» με την εντύπωση ότι κρατούσα στα χέρια μου ένα εφηβικό βιβλίο, με το θέμα του να γυρνά ανάμεσα στα σκοτεινά μονοπάτια του κόσμου όπου κατοικούν τα παιδιά των φαναριών. Κατέληξα, ωστόσο, με την αίσθηση ότι τελικά απευθύνεται πο...

φωτo: Μαρίλι ΖάρκουH Mατούλα ανεβαίνει στη σκηνή του Block 33 το Σάββατο 28 Φεβρουαρίου και πριν μας τραγουδήσει ,μιλά μέσα από την καρδιά της για μουσική, εμπιστοσύνη, νησιά και για τη φιλοσοφία του vivere pericolosamente!Κάθε τραγούδι σου έχει μια ιστορία. Είναι πραγματικά όσα διηγείσαι στη σκηνή ή είναι απλώς η παράστασή σου;Kάθε τραγούδι και καημός..(κατά το άσμα). Η αλήθεια είναι ότι κάθε τραγούδι που λέω στις δικές μου παραστάσεις από κάπου κρατάει. Από μια στιγμή, από ένα ταξίδι, από μια συνάντηση και γι αυτό κάποιες φορές είναι ακραία διαφορετικά τα τερέν που παίζω αλλά και πάλι είμαι εγώ. Ίσως τελικά να μην είναι live απλά βιωματική performance, που επειδή είμαι του μαζί και της συντροφιάς συνυπάρχουν και οι μουσικοί μου που οι περισσότεροι είναι πολύ φίλοι μου και ξέρουν τι συμβαίνει. Τώρα μου ήρθε αυτό που σας λέω. Ουφ, οι ιστορίες είναι πέρα για πέρα αληθινές αλλά τις μπερδεύω, αλλάζω ονόματα, μέρη, σχεδόν τα πάντα για να μην εκθέσω κανέναν κάπως όπως λένε στις ταινίες οτι οι ιστορίες δεν είναι πραγματικές και τα ονόματα είναι φανταστικά...ε, εμένα τα ονόματα είναι φανταστικά αλλά οι ιστορίες έχουν σάρκα και οστά. Μια φορά είπα την ιστορία του χωρισμού μου, εν τω μεταξύ δεν είναι τίποτα προσχεδιασμένο από πριν, κι έτσι με ανατρέπει και η ίδια μου η σκέψη. Είναι κάτι α...

My house in BudapestMy hidden treasure chestGolden grand pianoMy beautiful CastilloBut for you, I'd leave it allΕίμαστε πάντως απίστευτοι. Φτιάχνουμε τη ζωή μας, συγυρίζουμε τα ψυχολογικά μας, παλεύουμε με τους φόβους μας, φέρνουμε βόλτα τα θέματά μας, τα κόμπλεξ μας, και όσα μας φόρτωσαν οι γονείς μας, και εκεί που λέμε πως τα έχουμε όλα υπό έλεγχο, ερωτευόμαστε. Και ρε φίλε, είναι σαν την επόμενη της εξεταστικής - όσα και να διάβασες, όσα και να έμαθες, τα έχεις ήδη ξεχάσει. Πετάμε τη σκούφια μας για λίγο πόνο. Μέχρι να τον νιώσουμε.Give me one good reasonWhy I should never make a changeBaby if you hold meThen all of this will go awayΓιατί όταν κάποια στιγμή σε χτυπήσει εκείνος ο φόβος σου, η κρυφή σου σκέψη, που πολλαπλασιάζεται σε δευτερόλεπτα, αρχίζεις να έχεις ανασφάλειες, δεύτερες σκέψεις, τρίτες σκέψεις, τέταρτες, και μέχρι να το καταλάβεις το έχεις χάσει. Εντελώς.My friends and familyThey don't understandThey fear they'd lose so muchIf you take my handΕίναι ένα μυστήριο πράγμα με τον έρωτα. Ανυπομονείς να τον ζήσεις (ή και όχι), αλλά σίγουρα δεν έχεις ιδέα τι σε περιμένει όταν ερωτευτείς- κι αν είσαι τυχερός θα περάσεις αρκετά χρόνια από τη ζωή σου χωρίς να ξέρεις τι θα πει να υποφέρεις, αλλά όταν το μάθεις θα το θυμάσαι για πάντα. Γιατί δεν ξεχνιέται αυτή η κατρακύλα.If...

φωτογραφία Στέλλα ΤζιτζιλήH Αθηνά Χατζή λίγο πριν την παρουσίαση του βιβλίου της "Η θάλασσα έφυγε" μας μιλά για το νέο της μυθιστόρημα.Έχετε γράψει και άλλα βιβλία στο παρελθόν- λένε πως ο συγγραφέας με τη συγγραφή ενός νέου έργου, καλύπτει κάθε φορά μια ανάγκη του για να εκφράσει σκέψεις και συναισθήματα. Εσείς τι νιώθατε και σκεφτόσασταν αυτή τη φορά;Το παρόν τρίτο μου μυθιστόρημα είναι μια ελεγεία για το αθηναϊκό άστυ και ταυτόχρονα μια διερεύνηση του ρόλου του έρωτα σε καιρούς χαλεπούς. Την τριετία 2010-2013, οπότε και γράφτηκε το βιβλίο, ένιωσα όπως όλοι οι Έλληνες, υποθέτω, συναισθήματα ανασφάλειας, φόβου, οργής, θλίψης, αλλά αναδύθηκε παράληλα και ένα πελώριο πείσμα ότι θα αντέξω και ότι θα περάσει. Σκέφτηκα δε και εξακολουθώ να το σκέφτομαι ότι απότοκο ελλείμματος αγάπης πρωτίστως είναι παντός είδους καταστροφές, συμπεριλαμβανομένων των αισθηματικού τύπου.Στο βιβλίο βλέπουμε τις ζωές, τους μικρόκοσμους των ανθρώπων την στιγμή που η Αθήνα καίγεται.Ναι, ακριβώς ετσι. Ιδιαίτερα υπό συνθήκες ακραίες - το να φλέγεται το κέντρο μιας πόλης του δυτικού λεγόμενου κόσμου σε καιρό θεωρητικά ειρήνης είναι μια κατεξοχήν τέτοια συνθήκη - είναι ενστικτώδης η στροφή στη μικρή επαπειλούμενη πολύτιμη ζωή του καθενός. Υπαγορεύεται δε από το ένστικτο της επιβίωσης, το ισχυρότερο όλων, ως γνω...

Αφού μας παίδεψε λιγάκι ανεβάζοντας μια απλή λήψη στο λογαριασμό του στο Instagram, ο Banksy τελικά αποκάλυψε την τοποθεσία του πρώτου έργου, που είναι η Γάζα στην Παλαιστίνη. Εμπνευσμένο από τη Νιόβη, μια αρχαιοελληνική μυθολογική φιγούρα στη γλυπτική, το πρώτο έργο του φέρει τον τίτλο «Η καταστροφή των βομβών» και προφανώς για τον Banksy, η τοποθεσία ταυτίζεται ακριβώς με το θέμα αυτό. Τα παιδιά της Νιόβης σκοτώθηκαν από φθόνο και τότε αυτή από το θρήνο της μεταμορφώθηκε σε ένα βράχο από τον οποίο έσταζαν διαρκώς δάκρυα. Το αποκορύφωμα, ωστόσο, είναι ότι ο Βρετανός καλλιτέχνης του δρόμου άδραξε την ευκαιρία να αποκαλύψει τέσσερα ακόμη νέα έργα τα οποία μπορεί να βρει κανείς γύρω από την περιοχή της Γάζας. Τα παρακάτω αποσπάσματα εμπεριέχονται στις εικόνες των μιμητικών του έργων: Η Γάζα περιγράφεται συχνά ως «η μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή στον κόσμο», επειδή δεν επιτρέπεται σε κανέναν είτε να μπει είτε να βγει από αυτή. Αλλά κάτι μοιάζει λίγο άδικο σε σχέση με τις υπόλοιπες φυλακές, σε αυτές δεν κόβεται ο ηλεκτρισμός και δε στερεύει το πόσιμο νερό σε ανύποπτο χρόνο σχεδόν κάθε μέρα.Banksy Ένας ντόπιος πλησίασε και μου είπε «Τι σημαίνει αυτό, παρακαλώ;», του εξήγησα ότι ήθελα να τονίσω την καταστροφή στη Γάζα ανεβάζοντας φωτογραφίες στην ιστοσελίδα μου, αλλά για τους ιντερνε...

Για τις μέρες που είναι τόσο σκοτεινές όσο οι νύχτες. Riding on the moon from Soundpicture on 8tracks Radio. Kάνε like στο Soundpicture!https://www.facebook.com/soundpict?ref=bookmarks...

Έναν άνθρωπο από εκείνους που χαμογελούν ειλικρινά και πλατιά, τους βλέπεις και σου φτιάχνουν τη μέρα. Εκείνους που ακούνε τα όνειρά σου και σε ενθαρρύνουν να κάνεις μεγαλύτερα. Όσους ξέρουν πότε να τσακωθούν σε μια διαφωνία και πότε να προσπεράσουν.Εκείνους που γυρνούν τον κόσμο όλο με μια τσάντα στον ώμο, όχι για να κάνουν ποστ, αλλά γιατί ζουν κάθε λεπτό με τις αισθήσεις τους και αποτυπώνουν τις εικόνες μέσα τους. Όλους αυτούς που κάθονται στα παγκάκια της πόλης, θα τους πεις την ιστορία σου και θα σ' ακούσουν.Θα σου πουν κι εκείνοι δικές τους. Αυτούς που έχουν καταλάβει τους λόγους για τους οποίους αξίζει κανείς να ζεί και ξέρουν σε τι να ξοδευτούν. Όσους είναι επιεικείς με τους άλλους. Αυτούς που αφήνονται στην τύχη και λένε περισσότερα “ναι”... κι αυτό το ναι έχει διάρκεια, χαρά, ενθουσιασμό, τρέλα, ακούγεται αδιάκοπα και επαναλαμβάνεται σαν ηχώ! Όσους είναι πράοι, αυτάρκεις, ευγενικοί, που δεν κάνουν πολύ θόρυβο γιατί δε θέλουν να τραβούν τα βλέμματα. Αυτούς που ρισκάρουν, που αποφάσισαν με το ένστικτο όταν δεν υπήρχε λογική. Που τα καλοκαίρια βουτούν σε διάφανα νερά και σε παρασέρνουν, μα όταν αρχίζουν τα κρύα πάλι εξαφανίζονται μακριά, δεν τους ταιριάζει ο χειμώνας. Που μπαίνουν εύκολα σε τρένα, αεροπλάνα και πλοία για να 'ρθουν να σε βρουν. Που παί...

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης έχει πει πως η εμφάνιση προϋποθέτει εξαφάνιση.Μετά λοιπόν από απουσία ενός χρόνου, επιστρέφει με νέες μουσικές παραστάσεις: Την Παρασκευή 6 και το Σάββατο 7 Μαρτίου θα παρουσιάσει στο BLOCK 33 τραγούδια από τον νέο δίσκο του. Μιλάμε μαζί του λίγο πριν ανεβεί στη σκηνή!Απείχατε 5 χρόνια από την δισκογραφία. Για ποιο λόγο κάνατε αυτήν την μεγάλη παύση;Οι μουσικοί λέμε «Και η παύση είναι μουσική». Δεν ξέρω τι σημαίνει μεγάλη παύση και μικρή. Μου φτάνει να είναι απαραίτητη και εγκυμονούσα. Κάνω δίσκο όποτε μαζεύεται ένα υλικό που σημαίνει, σαν σύνολο, κάτι σημαντικό για μένα. Είμαι τεμπέλης εκ φύσεως, όμως στα μεσοδιαστήματα δεν κάθομαι. Ασχολήθηκα με πολλά τα πέντε αυτά χρόνια. Έδωσα εκατοντάδες συναυλίες, ταξίδεψα πολύ, έγραψα αρκετή μουσική για θέατρο στο εξωτερικό, ολοκλήρωσα και παρουσίασα εκτός Ελλάδας κάποια έργα για ορχήστρα και χορωδία. Έπαιξα σαν ηθοποιός ξανά στην Επίδαυρο μετά από μια εικοσαετία, στην αναβίωση της «Σαμίας». Ονειρεύτηκα τον ήχο της «Μικρής Βαλίτσας» και των παραστάσεων που κάνουμε τώρα. Αν βάλει κανείς μέσα σε όλα αυτά και την ανατροφή τριών παιδιών, νομίζω πως ήταν πολύ δημιουργικός ο χρόνος, παρά την αποχή από τη δισκογραφία.Στο σημείωμα που υπάρχει στον καινούργιο σας δίσκο, αναφέρετε ότι αφιερώνετε αυτήν την δουλεια σας«σε όσους αν...

Αλκίνοος ΙωαννίδηςΠαρασκευή 6 Σάββατο 7 Μαρτίου στο BlockΟ Αλκίνοος Ιωαννίδης έχει πει πως η εμφάνιση προϋποθέτει εξαφάνιση. Μετά λοιπόν από απουσία ενός χρόνου, επιστρέφει με νέες μουσικές παραστάσεις: Την Παρασκευή 6 και το Σάββατο 7 Μαρτίου θα παρουσιάσει στο BLOCK 33 τραγούδια από τον νέο δίσκο του!Το πρόγραμμα, εκτός από το καινούργιο υλικό, θα περιλαμβάνει τραγούδια από την προηγούμενη δισκογραφία του, καθώς και διασκευές άλλων δημιουργών.Η ιδιαίτερη μουσική, ηχητική και εικαστική προσέγγιση είναι αποτέλεσμα της ομαδικής εργασίας των συντελεστών:Γιώργος Καλούδης (τσέλο, λύρα)Μανόλης Πάππος (μπουζούκι, λαούτο)Φώτης Σιώτας (βιολί, βιόλα)Δημήτρης Τσεκούρας (κοντραμπάσο)Αλκίνοος Ιωαννίδης (φωνή, κιθάρα)Βαγγέλης Λάππας (ηχοληψία)Βασίλης Δρούγκας (ηχητικός σχεδιασμός)Κωνσταντίνος Μαργκάς (φώτα)Παραγωγή: ΑΘΥΡEισιτήριαΠροπώληση: 12€ (μέχρι εξαντλήσεως) | Λοιπή προπώληση Ταμείο: 15€Σημεία προπώλησης: Έντεχνον - Σάρωθρον - Καφέ Διώροφο (Καλαμαριά) - Stereodisc - Ticket house - Ιανός - Public - Seven spots και μέσω viva.grΟι πόρτες ανοίγουν: 21.30 | Έναρξη: 22.30Τηλ. Κρατήσεων 2310.533533******Παρασκευή 6 Σάββατο 7 Μαρτίου 2015Block 33, Πολυχώρος Πολιτισμού26ης Οκτωβρίου 33, περιοχή ΣφαγείαT: 2310533533 ||www.block33.gr|| info@block33.gr...

“Μια στιγμή στο φως”ΣΑΒΒΑΤΟ 14 ΜΑΡΤΙΟΥ – BLOCK 33 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΗ Μαρίζα Ρίζου μεταφέρει για μία και μοναδική βραδιά, το Σάββατο 14 Μαρτίου, την πολύ επιτυχημένη καινούρια της παράσταση με τίτλο «Μια στιγμή στο φως» στο Block 33 της Θεσσαλονίκης.Για αυτή τη στιγμή που όλοι αναζητούμε και αναμένουμε, για αυτά τα λίγα λεπτά που η ψυχή φωτίζεται από μια όμορφη μελωδία, ένα αδιάσειστο συμπέρασμα, ένα αγαπημένο πρόσωπο, ένα γέλιο από καρδιάς…Για αυτήν ακριβώς τη στιγμή η Μαρίζα Ρίζου επιστρέφει στη σκηνή, παρέα με την μπάντα της και διαλέγει να τραγουδήσει ό,τι αγαπάει, με στόχο να σταθούμε όλοι μαζί, έστω και για λίγο, στο φως!Η Μαρίζα Ρίζου από το πρώτο της κομμάτι, μας έμαθε πώς χορεύεται η «Μπόσα Νόβα του Ησαΐα» του Φοίβου Δεληβοριά. Ερμήνευσε με τέτοια συμπυκνωμένη δύναμη και θηλυκότητα το «Πόσο Λυπάμαι» που μας καθήλωσε. Κατέκτησε τα ραδιόφωνα όλης της χώρας με το «Μια Άλλη Ευτυχία». Τον Φεβρουάριο του 2013 μας χάρισε το πιο “Γλυκό Πρωί” και μας απέδειξε ότι η αισιοδοξία είναι μεταδοτική.Λίγους μήνες αργότερα επιστρέφει τραγουδώντας με χαρακτηριστική νοσταλγία και αισθαντικότητα το “Πετάω” του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου παρέα με τον Πάνο Μουζουράκη, ενώ παράλληλα ετοιμάζει το δεύτερο βήμα της στην ελληνική δισκογραφία.Εκεί η Μαρίζα θα αλλάξει, θα ωριμάσει, θα πάει ένα βήμα πιο κοντά ...

Ένα ντοκιμαντέρ- βουτιά στην Ελληνική μουσική σκηνή του 80', στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. “Η ελληνική ροκ σκηνή έφτασε πλέον τις 5 δεκαετίες ύπαρξης. Σ΄αυτό τον μισό αιώνα υπήρξε μονάχα μία δεκαετία όπου η ελληνική σκηνή συγχρονίστηκε απόλυτα με την αμερικάνικη, την αγγλική και γενικότερα την ευρωπαϊκή μουσική πραγματικότητα –η δεκαετία του ’80.” Το “Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο” πρόκειται για ένα έργο ανακάλυψης για τους νέους και επιστροφής για τους μεγαλύτερους- αλλά όχι νοσταλγίας, καθώς τονίζουν οι δημιουργοί του. Μία επίσκεψη στην ανεξάρτητη μουσική σκηνή της Ελλάδας κατά την τελευταία ελεύθερη πολιτιστικά εποχή της, μέσω της καταγραφής και της μυθοπλασίας. Με πρωταγωνιστές μέλη των πιο επαναστατικών συγκροτημάτων της εποχής και ατόμων που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση του κινήματος αλλά και ηθοποιούς στο κομμάτι της μυθοπλασίας, το έργο μας ανοίγει σε έναν κόσμο που άνθισε δυναμικά και πέθανε γρήγορα. Έναν κόσμο όπου οι διεθνείς ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρίες συνεργάζονταν στενά μεταξύ τους, για να φτάσουν ελληνικά συγκροτήματα να παίζουν στις κορυφαίες σκηνές της Ευρώπης και κορυφαίες προσωπικότητες να παίζουν στις ελληνικές. Όλα με φόντο την πλέον πιο κατηγορημένη γενιά της Ελλάδας, αυτή του 70'-80'. Μία γενιά πλέον χωρίς άσυλο. Λίγο πριν την προβ...

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος (Αθήνα, 27 Απριλίου 1935 - 24 Ιανουαρίου 2012) ήταν Έλληνας σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός κινηματογράφου. Έχει τιμηθεί με βραβεία στην Ελλάδα και το εξωτερικό για την προσφορά του στον κινηματογράφο, με σπουδαιότερο της καλύτερης ταινίας με τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών το 1998 για την ταινία Μια Αιωνιότητα και μια μέρα. Στην Φλώρινα γύρισε συνολικά 7 ταινίες και παρά τους αφορισμούς, τις διαμαρτυρίες και τις αποδοκιμασίες, η Φλώρινα παρέμενε η μούσα του. «Δεν ξέρω αν διαλέγει κανείς τους χώρους ή οι χώροι μας διαλέγουν. Είναι σαν τον έρωτα: ή διαλέγεις ή σε διαλέγουν». ...

Σκηνοθεσία: Sidney Lumet Ηθοποιοί: Henry Fonda, Lee j. Cobb, Martin Balsam Δώδεκα άνθρωποι και μία απόφαση. Δώδεκα ζωές που καλούνται να αποφασίσουν για την τύχη μίας. Δώδεκα διαφορετικοί κόσμοι περνούν μέσα από μια καταιγίδα σκέψεων, συναισθημάτων, ερωτήσεων και απαντήσεων, αμφιβολιών και εντάσεων και προσπαθούν να σηκώσουν το βάρος της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, της τύχης. Ο Σίντνευ Λιούμετ, στα πρώτα του σκηνοθετικά βήματα, αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας ένα κοινωνιολογικό πείραμα και καταφέρνει να δημιουργήσει το δυνατότερο δικαστικό δράμα όλων των εποχών και μια από τις καλύτερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου. Το σενάριο είναι απλό και ταυτόχρονα τρομερά ευρηματικό. 12 ένορκοι κλείνονται σε μια αίθουσα δικαστηρίου την πιο ζεστή μέρα του καλοκαιριού και προσπαθούν να αποφασίσουν αν θα στείλουν στην ηλεκτρική καρέκλα έναν δεκαοκτάχρονο πατροκτόνο. Έχοντας ακούσει όλες τις μαρτυρίες και έχοντας αξιολογήσει όλα τα πειστήρια η απόφαση μοιάζει εύκολη, πρέπει όμως να είναι και ομόφωνη. Δεν μπορούν να φύγουν από αυτό το δωμάτιο και να συνεχίσουν τις ζωές τους, χωρίς να συμφωνήσουν όλοι. Ο Λιούμετ χρησιμοποιώντας ως βάση του το σενάριο, ξεδιπλώνει μπροστά στα μάτια του θεατή ένα ψυχολογικό δράμα καταστάσεων και εμβαθύνει όσο λίγοι σκηνοθέτες στον εσωτερικό κόσμ...

12 Μικρού Μήκους Γνωστών Σκηνοθετών Από τον Scorsese μέχρι τον Tarantino, τον Kubrick μέχρι τον Lucas και από τον Nolan στον Trier, ο Σινεματογράφος εγκαινιάζει την νέα κινηματογραφική χρονιά, όπως την έληξε: με μικρού μήκους. Εκείνες που προώθησαν τα ονόματα που όλοι ξέρουμε, εκείνες που δημιουργήθηκαν με επαγγελματική σιγουριά και εκείνες που υποδεικνύουν πόσο μακριά έφτασαν οι δημιουργοί τους από τότε που τις γύρισαν. Προσβάσιμος κινηματογράφος και μεγάλα ονόματα της 7ης τέχνης. Το γεγονός δε, ότι πλέον μας είναι τόσο προσβάσιμες οι πρώτες στιγμές που κράτησαν οι καθιερωμένοι δημιουργοί ελεύθερα την κάμερα αλλά και οι πιο πρόσφατες δουλειές τους, μας θυμίζει γιατί το διαδίκτυο αγαπάει την μικρού μήκους. Stanley Kubrick: Day of the Fight (1951) Martin Scorsese: The Big Shave (1967) Lars von Trier: A Flower (1971) David Cronenberg: The Nest (2014) Christopher Nolan: Doodlebug (1997) Wes Anderson: Hotel Chevalier (2007) George Lucas: Freiheit (1966) Sofia Coppola: Lick the Star (1998) Quentin Tarantino: My Best Friends Birthday (1987) Roman Polanski: We Destroy this Party (1957) Terry Gilliam: Storytime (1968) Tim Burton: Vincent (1982) ...

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Gentlemen Prefer Blonds: 10 Εμβληματικές Ξανθιές του Κινηματογράφου Χαριτωμένες, τολμηρές και ελκυστικές, οι ξανθιές κέρδισαν τον κινηματογράφο από πολύ νωρίς και παρέμειναν σύμβολο της θηλυκότητας και του ερωτισμού μέχρι σήμερα. Οι φοβερές ξανθιές της μεγάλης οθόνης, φυσικές και μη, συνοδεύτηκαν από πλούσιες ζωές, κάποιες με τραγική κατάληξη, και μεγάλες καριέρες που έμειναν στην ιστορία. Παρότι η τηλεόραση και το σινεμά καθιέρωσαν το στερεότυπο της ελαφρόμυαλης ξανθιάς, φαίνεται πως οι παρακάτω γυναίκες, όχι μόνο διέθεταν δυναμικό χαρακτήρα αλλά, επιβίωσαν ή για την ακρίβεια κυριάρχησαν μέσα σε ένα απαιτητικό περιβάλλον με χιούμορ και ευφυΐα. Mae West (Mary Jane West- 1893- 1980) “Πιστόλι είναι αυτό στο παντελόνι σου ή χάρηκες που με είδες;” Γνωστή και ως “η Βασίλισσα του Κόσμου” και “το Άγαλμα της Libido”, η Mae West αποτέλεσε από τις πιο προκλητικές και πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της εποχής της. Η αρχή του “ερωτικού συμβόλου”, ηθοποιός του “χρυσού Hollywood”, θεατρική συγγραφέας, σεναριογράφος και τραγουδίστρια με μακρά πορεία, σαφώς δεν μπορούσε να λείψει από αυτήν την λίστα. To κινηματογραφικό της ντεμπούτο ξεκίνησε σε ηλικία σαράντα χρονών, μία ηλικία σαφώς ασυνήθιστη για να ξεκινήσει κανείς κινηματογραφική καριέρα, πόσο μάλλον να γράψει ιστορία με αυ...

Από παραμυθάδες σε αστρονόμους και από καραγκιοζοπαίκτες σε ζωγράφους και κομίστες.Η εκπομπή Culture Club της Δέσποινας Πολυχρονίδου είναι "οι ιστορίες των ανθρώπων που δημιουργούν στη Θεσσαλονίκη".Πάνω από 60 άτομα έχουν φιλοξενηθεί στην εκπομπή και η λίστα όλο μεγαλώνει. Επαγγέλματα που χάνονται στο χρόνο, παραστάσεις που καταπολεμάνε το bullying, θέατρο δρόμου, δημιουργικά πρότζεκτ, παραδόσεις και έθιμα, αρχιτέκτονες και σκηνοθέτες, καινοτομίες, άνθρωποι που δημιουργούν πολιτισμό σε απίστευτα μέρη, φεστιβάλ, ιδέες.Μέσα σε μερικούς μόνο μήνες το Culture Club έχει φιλοξενήσει σημαντικά πρόσωπα, γνωστά και άγνωστα, που δημιουργούν και έχουν ξεχωριστές ιστορίες να διηγηθούν: ο κατασκευαστής λατέρνας Πάνος Ιωαννίδης, ο γνωστός αρχιτέκτονας Πρόδρομος Νικηφορίδης, ο διευθυντής της ορχήστρας ΣΟΝΕ Βαγγέλης Αραμπατζής, ο γνωστός καραγκιοζοπαίκτης Χρήστος Στανίσης, o γνωστός σεναριογράφος κόμιξ Τάσος Αποστολίδης, η ζωγράφος Κωνσταντίνα Καπανιδου, ο ιδρυτής του φεστιβάλ Κουκλοθεάτρου Χουάνχο Κοράλες, ο Νεοφώτιστος Θανάσης με την πολυβραβευμένη ταινία 'Προσευχή', ο κατασκευαστής και οργανοπαίκτης Ziad Rajab αλλά και ομάδες όπως η Gamecraft , οι TING Playback Theatre, το FEAST Thessaloniki, η swing ομάδα Jitterbugs, η οργάνωση Handpeak και οι σινε- ξεναγήσεις στην Θεσσαλονίκη. Το Poetry Sla...

Ως γνωστόν, ο δρόμος προς τα Oscars είναι μακρύς και δύσκολος. Και βέβαια, δεν εννοώ τη διαδικασία του να παραχθούν όλες αυτές οι διακεκριμένες ταινίες, αλλά τη διαδικασία από τη στιγμή των ανακοινώσεων των υποψηφιοτήτων έως και την λαμπερή βραδιά της απονομής. Πολλά βραβεία μεσολαβούν από τις Χρυσές Σφαίρες – ένα event που είθισται να θεωρείται η αρχή της λαμπερής κούρσας – έως και το πολυπόθητο αγαλματίδιο της Ακαδημίας. Έχοντας μεσολαβήσει αρκετά από αυτά τα βραβεία, θα προσπαθήσω να αποκρυσταλλώσω το τοπίο αναφορικά με το ποια ταινία έχει τις περισσότερες πιθανότητες να βγει η νικήτρια το βράδυ στις 22 Φεβρουαρίου. Όπως είδαμε και σε προηγούμενο άρθρο, νικητής των Χρυσών Σφαιρών στην κατηγορία Καλύτερης Ταινίας (Δράμα) ήταν το Boyhoodτου Richard Linklater, μία ταινία ενηλικίωσης που γυριζόταν για 12 χρόνια με τους ίδιους ηθοποιούς. Μεγάλος αντίπαλος του Boyhoodείναι το Birdmanτου Alejandro González Iñárritu που παρακολουθεί τη ζωή ενός μεσήλικα ηθοποιού, ο οποίος στα νιάτα του είχε ενσαρκώσει ένα διάσημο υπερ-ήρωα (ναι, καλά υποθέτεται! τον Birdman!). Το Birdman έχει ήδη κερδίσει το βραβείο από το Σωματείο Ηθοποιών και από το Σωματείο Παραγωγών, βάζοντάς το δυναμικά στην κούρσα. Ας μην ξεχνάμε και το γεγονός ότι οι Χρυσές Σφαίρες, όση χλιδή και αν έχουν, δεν συνδέονται καθόλο...

«Σοκαριστικό σφυροκόπημα σε jazz αυτοσχεδιαστικό τέμπο»Όταν ένας drummer σπουδαστής jazz έρχεται σε μια σύγκρουση πραγματικά ζωής ή θανάτου με την ψυχοβαναυσότητα του βίαια εκκεντρικού καθηγητή του και μαέστρου, τότε δυο αναφορές μου ήρθαν σφήνα στη σκέψη. «Δεν υπάρχει τίποτα στην μουσική. Απλά κάθεσαι στα τύμπανα και αιμορραγείς.» παράφραση - υποκειμενικά ερμηνευμένης χρήσης - για την φόρμα της ταινίας - ενός γνωστού τσιτάτου του Hemingway. Πιο δόκιμη, όμως, για την ουσία της ταινίας θα ήταν η Δημοκρίτεια αντίληψη περί τέχνης: «Αν κάποιος ξεπεράσει το μέτρο, τα πιο ευχάριστα γίνονται τα πιο δυσάρεστα». Ε, λοιπόν, η ταινία που έχουμε μπροστά μας είναι ένα σοκαριστικό σφυροκόπημα σε jazz αυτοσχεδιαστικό - μα και δομημένο - τέμπο, ένα αυτομαστίγωμα, που ξεπερνά τα όρια και τα μέτρα της ανθρώπινης δεκτικότητας και την κρεμάει να στεγνώσει από το αίμα, ύστερα από μιας απύθμενης ωμότητας διαπροσωπικό μακελειό. Ο αμερικάνικος ανεξάρτητος κινηματογράφος, ξανά, δείχνει τα ματωμένα θεμέλια της κοινωνίας, που το Hollywood αποσιωπά.Ιδέα, βαθιά δραματική, σενάριο, ίσως, εν ενεργεία συμβατικό, κινηματογραφική υλοποίηση, σκληρή και παραδόξως αισθητικά προσβάσιμη που σε εξουσιάζει καθ’ όλη την διάρκεια. Ο πιτσιρικάς Damien Chazelle (γενν. 1985) υπογράφει το σενάριο και την σκηνοθεσία με πλήρη ω...

ή αλλιώς τo αποκορύφωμα της ανοησίας και γελοιότητας Όλοι ξέρουμε ότι η συγκεκριμένη «κινηματογραφική» απόδοση του bestseller θα κόψει πολλά εισιτήρια. Εκ’ τούτου συμπεραίνουμε ότι η διαφήμιση έχει μεγαλύτερη δύναμη από οποιαδήποτε κινηματογραφική κριτική, βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον - όσο να βγουν, δηλαδή, τα έξοδα και τα κέρδη των στούντιο - . Με παγκόσμια πρεμιέρα στη Berlinale (!) και διανομή στις ελληνικές αίθουσες στις 12 Φλεβάρη, θα γίνω - αν και όλοι όσοι την είδαν θα το θέλανε και ελπίζω συναδελφικά να το κάνουν - παρατράγουδο στα «ωραία» άσματα. Αυτό σημαίνει πως δεν θα ενδώσω στην τραγική γελοιότητα της Αρλεκινικής «αισθητικής» και θα πω, πως αυτό που είδα, θα μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου, ως μια από τις πιο ανόητες, σερβιρισμένες ως αριστούργημα, απάτες, από ενάρξεως κινηματογράφου. Γρήγορα στο στόρι: Η 21χρονη φοιτητριούλα Anastasia ερωτεύεται παράφορα το υπερζάμπλουτο επιχειρηματία και σαδιστή (καμιά συνειρμική σχέση φυσικά με το μαέστρο της τέχνης και δύστυχο, Μαρκήσιο Ντε Σαντ) 27χρονο Christian Kate και ξεκινάνε τα ερωτικά παιχνίδια - ή τα αστεία (σε βαθμό νευρικού χαχανητού), παιδιάστικα σαλιαρίσματα για ένα δίωρο. Εντάξει μωρέ ταιριάζουν τα παιδιά, και ηλικιακά και στα γούστα. Τα γούστα του κοινού όμως, παρεμπιπτόντως, τα πήρανε και λίγο υπόψη; Και τ...

Στην τελική ευθεία το 65ο Φεστιβάλ Βερολίνου, σε μια ζεστή δυο μέρες τώρα πρωτεύουσα, με το μεγάλο ενδιαφέρον να έμοιαζε - εκτός των προβολών - η συνέντευξη τύπου του WimWenders, στα πλαίσια της βράβευσης του για την συνολική προσφορά του στον κινηματογράφο με την τιμητική Χρυσή Άρκτο. Πολύ συνηθισμένος μπρος στους φακούς- όχι ότι ό ίδιος ήθελε να τις αποφύγει -, ο γερμανός σκηνοθέτης, απέβαλε από πάνω του την ιδιότητα του μεγάλου σκηνοθέτη του κλασικού κινηματογράφου, μιας και συνεχίζει να λέει ιστορίες με κάθε τρόπο - ακόμη και με συχνή συνεργασία του με νέους δημιουργούς -. Η φετινή - διόλου ευκαταφρόνητη -βράβευση είναι μια τομή στην καριέρα του, μια τομή που χωρίζει, όπως ανέφερε, το παρελθόν με το μέλλον - ένα μέλλον που το βλέπει δημιουργικό. Παρόν με μέλλον, όμως για τον Wenders είναι συνδεδεμένα σε μια γραμμή, μια διαδρομή σε εξέλιξη, “working progress”, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά. Οι δημοσιογράφοι, πέρα από τις επευφημίες για το έργο του, εμμείνανε σε ερωτήσεις πάνω τεχνικά ζητήματα, ή στα πλαίσια της τελευταίας του ταινίας “Everythingwillbefine” (Εκτός διαγωνιστικού) - που αναλυτική κριτική θα έχουμε τις επόμενες μέρες - και στην χρήση του 3D σε δραματική ταινία. Ο Wenders το υπεραμύνθηκε ως νέο αφηγηματικό εργαλείο που εμπλουτίζει την γλώσσα του σινεμά, ξεπερνώντας τ...

Τι γίνεται όταν συνδυάζεις τα ταλέντα του κακού παιδιού του Ρωσικού μπαλέτου Sergei Polunin, του Ιρλανδού αντιπροσώπου της bluesgospel Hozier και τον pop wizard της φωτογραφίας David La Chapelle; Κατά πως φαίνεται μία σειρά από ερωτικές, αγωνιώδεις και πανέμορφες χορευτικές κινήσεις είναι το μαγικό αποτέλεσμα. Ο La Chapelle σκηνοθέτησε μία νέα οπτική απόδοση της υποψήφιας για Grammy μουσικής επιτυχίας με πρωταγωνιστή τον καταρτισμένο Polunin του Βρετανικού Βασιλικού Μπαλέτου και χορογράφο τον περίφημο Jade Hale-Christofi. Ο συναισθηματικός χορευτής, φορώντας μόλις ένα κολάν στο χρώμα του δέρματος και μία σειρά από εντυπωσιακά τατουάζ, πραγματώνει τις χορευτικές φιγούρες του μέσα σε έναν άδειο, φωτισμένο χώρο. Το λευκό δωμάτιο έρχεται σε κόντρα με την σκοτεινή ενέργεια του τραγουδιού κάνοντας τις κινήσεις του Polunin να παραπέμπουν σε κάποιου είδους ψυχικού εγκλωβισμού. ...

Τι κοινό έχουν οι Benedict Cumberbatch, Felcity Jones, Eddie Redmayne, Rosamund Pike και Keira Knightley; Εκτός από το γεγονός ότι είναι όλοι υποψήφιοι για Όσκαρ φέτος, είναι επίσης όλοι Άγγλοι.. Το περιοδικό Vanity Fair και ο φωτογράφος Jason Bell, αναγνωρίζοντας την επέλαση των Άγγλων στα φετινά Όσκαρ,αποφάσισαν να αποδώσουν επίσημα έναν φόρο τιμής στην “αγγλική εισβολή” με το να γυρίσουν μία ταινία μικρού μήκους με τα περίφημα αστέρια τους να πολεμούν το μονοπώλιο του Χόλιγουντ με το να το καταλάβουν. Θελήσατε ποτέ να δείτε την Knightley και την Dench να αποδίδουν φόρο τιμής την περιβόητη σκηνή του οργασμού από το “When Harry Met Sally” ή την Felicity Jones με τον Tom Hiddleston ως Bonnie και Clyde; Μήπως την πρωταγωνίστρια του “Downton Abbey” Michele Dockery ως μία σαγηνευτική Lauren Bacall; Οι Άγγλοι πρωταγωνιστές “κλέβουν” τους πιο θρυλικούς ρόλους της Αμερικής, πριν “κλέψουν” τα θρυλικά αγαλματίδια της. Πρωταγωνιστές είναι τα μεγαλύτερα ονόματα της σύγχρονης κινηματογραφικής βιομηχανίας όπως ο Benedict Cumberbatch, o Michael Cane, ο James McAvoy, ο Jeremy Irons, ο Damian Lewis και η Judi Dench. Η μικρού μήκους ταινία του Vanity Fair αποτελείται από τρία μικρότερα μέρη υπό τους τίτλους: “Ετοιμασίες για Πόλεμο”, “Απόβαση στην Αμερική” και “Η Νίκη είναι Βέβαιη”. Η συγκε...

Πιστεύουμε ή όχι στην Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, είμαστε δεν είμαστε ερωτευμένοι, δεν παύει να είναι μια μέρα γεμάτη με vibes αγάπης και έρωτα! Θα ήθελα, λοιπόν, να ντύσω αυτή τη μέρα με βιβλία των οποίων η ανάγνωση μας παρασύρει, με σκηνές από ταινίες που μας συγκινούν και με μουσικές που μας ταξιδεύουν και μας κάνουν να ονειρευόμαστε τον έρωτα και να «ακούμε την αγάπη». Όπως έγραψε και ο Οδυσσέας Ελύτης, κλείνοντας όλο το νόημα σε δυο στίχους: «Ό, τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα, ό, τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα». ***Books1. ΤΑ ΠΟΡΦΥΡΑ ΠΟΤΑΜΙΑ του Αλεξάντρ Γκριν. Το βιβλίο μιλά για την ερωτική αφύπνιση δύο νέων και την πορεία προς την εκπλήρωση του έρωτα τους. Γραμμένο σε ιδιαίτερα αισθαντική γλώσσα. Αποτελεί μια από τις πιο δημοφιλείς νουβέλες της Ρωσικής λογοτεχνίας. 2. Η ΔΙΨΑ ΜΕ ΚΑΙΕΙ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΧΑΝΟΜΑΙ της Μαρίας Λαμπαδαρίδου-Πόθου. Η υπόθεση του μυθιστορήματος εκτυλίσσεται στους έρημους δρόμους της Αθήνας. Ο έρωτας παρουσιάζεται ως πάθος και νοσταλγία, ως θυσία και τελετουργία σιωπής. 3. ΌΦΙΣ ΚΑΙ ΚΡΙΝΟ του Νίκου Καζαντζάκη. Η ανάγνωση αυτού του εκρηκτικού, ερωτικού βιβλίου σε κολάζει. Ο Κρητικός, Νίκος Καζαντζάκης και η Ιρλανδέζα, Kathleen Ford συναντιούνται και η φωτιά που αναπτύχθηκε μεταξύ τους, τύλιξε τελικά και τους ίδιους. Όφις εκείνος, Κρίνο εκείνη, Όφις κα...

Μία γρήγορη ματιά στους φετινούς υποψήφιους για το Όσκαρ Καλύτερης Μουσικής Επένδυσης! The Imitation Game/ Το Παιχνίδι της Μίμησης (8 Υποψηφιότητες) Alexandre Desplat Ο Desplat φαίνεται να είχε μία αρκετά καλή χρονιά φέτος, αφού δύο από τις ταινίες που επένδυσε μουσικά βρέθηκαν στις υποψηφιότητες Καλύτερης Ταινίας αλλά και κέρδισαν στον ίδιο, δύο υποψηφιότητες για την κατηγορία Καλύτερης Μουσικής Επένδυσης. Το συγκεκριμένο soundtrack μπορεί να μην είναι εκπληκτικό ή απόλυτα ευρηματικό (σίγουρα όχι ευρηματικό στο σημείο του “The Grand Budapest Hotel”) έχει ένα θέμα όμως που μας κερδίζει και είναι αρκετά καλά δομημένο για να χαίρει της εκτίμησης μας φέτος. Ανήκει, όπως και η ταινία, σε αυτήν την ιδιαίτερη κατηγορία όπου συγκαταλέγεται το “A Beautiful Mind” αλλά και το φετινό “The Theory of Everything”. Ένα είδος έργων που συγκεντρώνονται γύρο από μία βασική προσωπικότητα των γραμμάτων που προσέφερε στην ανθρωπότητα μέσω της μοναδικής της διάνοιας. Μα πως αποτυπώνει κανείς την νόηση στην μουσική; Ο Desplat, όπως και ο Horner είχε κάνει παλιότερα για το “A Beautiful Mind”, το κατάφερε σαφώς καλύτερα, κατά την γνώμη μου, από τον νεότερο συναγωνιστή του Jóhann Jóhannsson (The Theory of Everything). Μουσική σε απαλά επίπεδα, πλούσια αλλά κλασσική ενορχήστρωση, χωρίς εκπλήξεις, η οποία...

Ή Αλλιώς: Γιατί αξίζει το Όσκαρ Σχεδιασμού Παραγωγής. Είναι ώρες ώρες που βλέπεις πως γίνονται μεγάλες ταινίες του κινηματογράφου και δεν πιστεύεις στα μάτια σου. Ο βαθμός δουλειάς, υπομονής, προσήλωσης και ακρίβειας στην λεπτομέρεια αλλά και συγχρονισμού είναι το λιγότερο ασύλληπτος για να φτάσει σε σημεία μαγικά. Στο παρακάτω video, ο σκηνοθέτης Wes Anderson μαζί με τον Ralph Fiennes και τον υπεύθυνο σχεδιασμού παραγωγής Adam Stockhausen μας εισαγάγουν στον κρυφό κόσμο πίσω από (και πριν από) τις κάμερες για να μας αποδείξουν πως τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται σε ένα έργο τόσο άψογα δομημένο. Κάθε κομμάτι δουλειάς που υποπτευόμασταν ότι υπήρχε, διπλασιάζεται και τριπλασιάζεται σε πραγματική ποσότητα. Ο σκηνοθέτης βάσισε το περίφημο Ξενοδοχείο της ανατολικοευρωπαϊκής του χώρας πάνω σε σειρά από ευρωπαϊκά ξενοδοχεία, αλλά αυτό που πλησίασε το όραμα του και πάνω στο οποίο βασίστηκε περισσότερο ήταν το “Grand Hotel Pupp” στην πανέμορφη λουτρόπολη του Karlovy Vary της Τσεχίας (φωτογραφία παρακάτω). Κατά τον σχεδιαστή παραγωγής Stokhausen “Χρησιμοποιήσαμε κομματάκια από παντού για να τα δέσουμε μεταξύ τους. Ρίξαμε έμφαση στην σκηνική και παρασκηνιακή αξία του ξενοδοχείου, στοιχείο που μένει και στην υπόλοιπη ταινία, συμπεριλαμβανομένου του ζαχαροπλαστείου Mendl. Είναι ζωντανό,...

«Μικρέςκριτικέςσκέψεις: “Every thing will be fine” και “Under electric clouds”» Every thing will be fine του Wim Wenders (ΜηΔιαγωνιστικό) Ο μεγάλος auteur -και αγαπητός προσωπικά - Wenders, κάπου στον δρόμο χάθηκε, με την τελευταία του ταινία. Και ενώ αρκετοί περιμέναμε μια νέα δημιουργία που θα δώσει έναυσμα για σκέψη - φυσικά μην περιμένοντας να φτάσει τα επίπεδα της πρώτης δημιουργικότατης περιόδου - ωστόσο θα μπορούσε να είναι λίγο κοντά στις ταινίες της τελευταίας του, αλλά αυτή την φορά έμοιαζε με ταινία κάποιου άλλου. Η απουσία της οπτικής του ήταν απόλυτα εμφανής. Σαν να ξέχασε να γυρνάει ταινίες. Η χρήση του 3D, και ειδικά σε δραματική ταινία, δεν λειτουργεί, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την ανάγκη του. Ακόμη και με γυμνούς οφθαλμούς μπορούσες να παρακολουθήσεις την ταινία κανονικά. Άρα η λογική χρήσης ενός μέσου - τεχνικού - θα έπρεπε να έχει ένα στόχο, που εδώ εξέλειπε παντελώς, άρα δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να το αναλύουμε. Η ταινία είναι δράμα χαρακτήρων και θα μπορούσαμε να πούμε πως κάποια βασικά στοιχεία του συνολικού έργου του επανέρχονται εδώ, αλλά με την διαφορά πως αυτά αγγίζονται άκρως επιφανειακά, με αποτέλεσμα, μόνο η μυημένοι με αυτά να κατανοούν ότι εδώ μιλάμε για τον ίδιο τον δημιουργό και όχι για έναν δευτεροκλασάτο χολιγουντιανό «υπάλληλο». Χαρακτή...

Τι κάνει πάλι (μετά το “Tree of Life” και το “To the wonder”) ο ευαίσθητος τσαμπουκάς και εικονοκλάστης Malick; Ταινία με την σφιχτή έννοια ή αφαιρετικό avant garde - για όλο τον κόσμο - ποιητικό εικονογράφημα; Ύφος Νατουραλισμός και ποιητική εικαστικότητα. Λίγοι διάλογοι, αφήγηση, ευρυγώνιοι φακοί, εικόνα μόνιμα σε κίνηση, μοντάζ και ήχος ασύγχρονος που (από)δομούν και (από)συνθέτουν, συμφωνική μουσική, ψήγματα video art εμβόλιμα. Έννοιες, ιδέες, συναισθήματα και αισθήσεις σε πλήρη υποκειμενική ερμηνεία από πλευράς δημιουργού - σαν ζωγράφος -, μια προσπάθεια οπτικοποίησης τους, ένα έργο τέχνης. Χωρίς βάθος πεδίου σαν επιφάνεια μιας φωτογραφίας. Όλα συμβαίνουν μπρος στο πανί έχοντας την αίσθηση ότι απλά είναι μυθοπλαστικές σκιές και αυτό είναι σπουδαίο. Χαρακτήρες, μη-χαρακτήρες. Bale, Blanchett, Portman, στην ομορφιά της καθημερινότητας, της φυσικότητας, της κίνησης. Κάμερα σε συνουσία με τους ηθοποιούς μα και αποστασιοποιημένη από τα χαρακτηριστικά τους, που μοιάζουν σαν ρέοντα αντικείμενα (δεν σηκώνουν αυτοί το έργο μα η εικόνα), ενός εύθραυστου και υγρού κάδρου. Ηθοποιοί που δεν πάσχουν, που δεν ερμηνεύουν, είναι απόντες, είναι άνθρωποι, είναι οπτικές σκιές χαρακτήρων ήδη νεκρών που τους μένει μόνο η αφήγηση (όχι η συναναστροφή και οι διάλογοι) που ως μονόλογος φιλοσοφεί, ν...

Η νέα ταινία του φωτογράφου και σκηνοθέτη Corbijn, μας φέρνει σε επαφή με τον άνθρωπο James Dean, αυτόν που κρύβεται πίσω από το είδωλο, πίσω από τις φωτογραφικές εικόνες της εποχής. Όμως κυρίαρχος φορέας ιδεών της ταινίας δεν είναι ο Dean, αλλά ο δημιουργός των φωτογραφιών του (και άρα ο ίδιος ο σκηνοθέτης, όντως φωτογράφος καλλιτεχνών και ο ίδιος). Εικόνες του φωτογράφου Dennis Stock του περιοδικού Life. Όπως λέει ο σκηνοθέτης, «η ταινία δεν είναι τόσο για τον Dean, όσο για τον φωτογράφο, μια ταινία για τον δημιουργό και το θέμα του,» το δημιουργό και το δημιούργημα, θα προσθέσω εγώ. Αυτή λοιπόν, την σχεδόν αδιάσπαστη σχέση αναβιώνει ο Corbijn ,στην ταινία με γλυκιά, γρήγορη ρεαλιστική οπτική, jazz ρυθμό και εσάνς του 50’, και όλα βαίνουν όπως ακριβώς μας αρέσει στον κινηματογράφο. Με επιστροφή σε εποχές που αγαπάμε δίχως να έχουμε ζήσει. Free wheeling counter culture εποχές, νέοι που βγαίνουν από τα όρια των πουριτανικών αξιών της μεσοαστικής οικογένειας των ΗΠΑ, ζωή μυθοποιημένη. Σκιά και φως. Είδωλα και ουσία. Αποτύπωση μιας στάσης ζωής, που ασχέτως αν λειτουργεί ή αν ποτέ λειτούργησε , δεν παύει να δίνει μια γλυκάδα, έστω μυθοπλαστική, στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Και σε αυτά τα πλαίσια, η ταινία με σοβαρότητα και παράλληλα ωραίο χιούμορ, σωστή εξέλιξη των χαρακτήρ...

Όταν οι τέχνες βαδίζουν χέρι χέρι κοιτάζοντας στα μάτια η μία την άλλη, μόνο κάτι καλό μπορεί προκύψει μέσα από αυτή τη σχέση. Οι μεταφορές που έχουν γίνει από το σανίδι στο μεγάλο πανί είναι αμέτρητες. Οι παρακάτω ταινίες κατάφεραν, κατά την ταπεινή μου γνώμη, να αποδώσουν στο έπακρο την ατμόσφαιρα και το στόχο των έργων. Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι τουTennesseeWilliams (1958) σε απόδοση του Joseph L. Mankiewicz (1959) «Φήμες λένε ότι ο ίδιος οWilliamsυπέγραψε το σενάριο. Ο ίδιος το αρνήθηκε κατηγορηματικά. Οι ίδιες φήμες λένε ότι οWilliams μόλις είδε το φιλμ του ήρθε να ξεράσει. Ο σκηνοθέτηςMankiewiczαπό την άλλη μεριά (πάλι οι φήμες το λένε) φαίνεται να κατηγόρησε τονWilliamsπως είχε φτιάξει ένα προβληματικό έργο. Και μόνο για την παραφιλολογία που επικρατεί γύρω από την ταινία , αξίζει να την δείτε. Α, και παίζει και η Elizabeth Taylor.» Μήδεια του Ευριππίδη (431 π.Χ.) σε απόδοση τουLarsVonTrier (1988)«Μέσα σε βάλτους, ομίχλη και καπνούς, οTrierπροτείνει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εκδοχή της Μήδειας.» A Streetcar Named Desire του Tennessee Williams (1947) σε απόδοση του Elia Kazan (1951)«Νέα Ορλεάνη, ζέστη, ιδρώτας, κολλητάμπλουζάκια, ο Marlon Brando στο ρόλο του Stanley Kowalski και ο Elia Kazan πίσω από την κάμερα… say no more.» Ο θάνατος του εμποράκου του Arthur ...

Δράμα κοινωνικών δικαιωμάτων, δωματίων και δρόμων. Σκηνοθεσία: Ava DuVernay Ηθοποιοί: David Oyelowo, Carmen Ejorgom, Tim Roth, Tom Wilkinson Η Σέλμα, η μικρή αμερικάνικη κωμόπολη της Αλαμπάμα, εκεί που διαδραματίσθηκε μια από τις σημαντικότερες πορείες του αγώνα των μαύρων για τη διεκδίκηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων, θα μπορούσε άπλα να είναι ένας τόπος όπου η ιστορία έζησε σκοτεινές, αλλά ξεχασμένες στιγμές. Τα γεγονότα θα μπορούσαν να έρχονται στη μνήμη ως μια δυσάρεστη ανάμνηση βίαιων αλλά κερδισμένων αγώνων. Η νέα ταινία της Άβα Ντι Βερνέ ωστόσο, αποπνέει την αίσθηση μιας ανολοκλήρωτης μάχης. Μιας μάχης που ακόμη δίνεται. Ίσως όχι με τους ίδιους όρους, αλλά το ίδιο απαιτητική, το ίδιο συλλογική, το ίδιο αναγκαία. Μια μάχη που στο πρόσωπο ενός από τους μεγαλύτερους πολίτικους και κοινωνικούς ηγέτες στην παγκόσμια ιστορία, βρήκε τον μεγάλο εκφραστή της, το ισχυρότερο ηθικό στήριγμα. Αυτόν που εναντιώνεται στη βια ζητώντας ισότητα, δικαιοσύνη και κυρίως ελευθερία. Που αντιλαμβάνεται ότι χωρίς τα ίσα πολιτικά δικαιώματα, χωρίς το ουσιαστικό και από καιρό κατοχυρωμένο δικαίωμα στην ψήφο “τότε δεν υπάρχεις, τότε δεν μπορείς να λογαριάζεσαι άνθρωπος …”. Η ταινία εντοπίζει πολύ γρήγορα στο περιεχόμενό της, την καθημερινότητα δηλαδή μιας ταραγμένης εποχής. Πολύ εύστοχα, έχει ως...

Υπάρχει ένα σύνδρομο των ανθρώπων που ζουν συγκεκριμένες εποχές του χρόνου, κατά το οποίο σύνδρομο, μετά τα Χριστούγεννα περιμένουν το καλοκαίρι, και το αντίστροφο.Μιας και ανήκω σε αυτή την κατηγορία, έχω κάτι σαν ραντάρ που αντιλαμβάνεται την αλλαγή στις εποχές. Εκείνη την ανεπαίσθητη αλλαγή της λεπτομέρειας, κάτι σαν το πέταγμα της πεταλούδας. Ακόμη κι αν είμαστε σε φάση που μαλώνουμε για το πόσες ώρες θα ανάψει το καλοριφέρ με τους παππούδες της πολυκατοικίας, η άνοιξη έρχεται!Έτσι λοιπόν, πρόσφατα φόρεσα μια κουβέρτα για πανωφόρι και βγήκα στο μπαλκόνι για να δω τι απέμεινε από τις γλάστρες μου- πέρυσι τον Μάιο είχα φτάσει στις 72, όμως με τόσους μήνες παγωνιάς έμειναν 10 φιναλίστ και η βασίλισσα όλων μια μπουκαμβίλια- και για λίγο ο ήλιος μου ζέστανε το πρόσωπο. Και δεν ήταν όπως τις άλλες φορές.Την επόμενη φορά που θα έχει λίγο καλύτερο καιρό, βγες έξω. Και αν είσαι τυχερός θα μυρίσεις τον αέρα και θα καταλάβεις πως η άνοιξη έρχεται. Μπορεί να κρύβεται καλά ακόμη, αλλά είναι στο δρόμο. Και αν είσαι παρατηρητικός θα την δεις. Θα την δεις στο γλαστράκι στη δουλειά που ξεχνάτε να ποτίσετε, στην παραλία που θα γεμίζει αισθητά από κόσμο, στο ποδήλατο που θα βγάλεις από την αποθήκη, στην μέρα που θα μεγαλώνει για να ζήσουμε περισσότερο, στη μυρωδιά- κυρίως στη μυρωδιά.Μου αρέσει...

To Cine Balkan έρχεται στο Balkan Fest αυτήν την Παρασκευή 20 του μηνός και μαζί του φέρνει ταινίες νέων σκηνοθετών από όλα τα Βαλκάνια για να μας γνωρίσει σε αυτήν την τόσο κοντινή και τόσο διαφορετική κουλτούρα των γειτονικών μας χορών. Μία ιδιαίτερη επιλογή ταινιών και ντοκιμαντέρ συγκρότησε ο πολιτιστικός οργανισμός “Balkans Beyond Borders” για να προσφέρει στους θεατές της Θεσσαλονίκης μία νεανική ματιά στους προβληματισμούς, τα όνειρα και τις εμπειρίες της Ελλάδας και των γειτονικών της χορών.Έτσι, λοιπόν, λίγο πριν ανάψει το κλασσικό βαλκανικό γλέντι στους χώρους του Block 33, οι σινεφίλ θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν ιδιαίτερες και όμορφες ταινίες νέων σκηνοθετών που θα τους εισάγουν σε άλλα μέρη, τους καλούν να μιλήσουν άλλη γλώσσα, να διαφωνήσουν, να συμφωνήσουν, να γνωριστούν μεταξύ τους και πιθανόν να δουν τον εαυτό τους σε ένα πολυπρισματικό πρόγραμμα. Οι Ταινίες Budapest Backwards (Βέλγιο) Σκηνοθεσία: Jeroen Sebrechts Μυθοπλασία Ένα αυτοσχέδιο σύγχρονο παραμύθι με έδρα τη Βουδαπέστη, που σε κάνει να σκέφτεσαι σχετικά με τους παράγοντες που επηρεάζουν μια πολυπολιτισμική σχέση μεταξύ ενός αγοριού από την Κροατία και ενός κοριτσιού από την Ουγγαρία Σαλιγκάρια (Κροατία) Σκηνοθεσία: Manueal Sumberac Κινούμενα Σχέδια Δυο στρατοί σαλιγκαριών αγωνίζον...

Η βραδιά των Όσκαρ είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές νύχτες. Τα βραβεία που απονέμει η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών τεχνών εδώ και 87 χρόνια θεωρούνται ως ανώτατη διάκριση για κάποιον Αμερικανό καλλιτέχνη του κινηματογράφου. Δεδομένης της ευρείας επιρροής του αμερικανικού κινηματογράφου στο διεθνές επίπεδο αλλά και της αυξημένης προβολής και διαφήμισης του event, τα αποτελέσματα αυτής της νύχτας διαδίδονται γρήγορα ή προβάλλονται απευθείας στις περισσότερες χώρες του κόσμου ακόμα και κατά της διάρκειας της βαθιάς νύχτας της τοπικής ώρας - 03.00-08.00 ξημερώματα για την Ελλάδα. Στο στόμα κάθε ανθρώπου τις επόμενες μέρες είναι η ταινία που κέρδισε το βραβείο της καλύτερης, ακόμα και αν γενικώς δεν ενδιαφέρονται για τον κινηματογράφο. Είναι κάτι που δεν συμβαίνει με καμία άλλη βράβευση. Όλοι μαθαίνουν τα Όσκαρ. Ίσως ακριβώς για αυτόν τον λόγο κάποιος επέλεξε ακριβώς αυτήν την νύχτα για να μιλήσει για κάτι μεγαλύτερο. Κάτι που υπερβαίνει μια βράβευση ή τον ίδιο τον κινηματογράφο. Επέλεξε αυτό το, διεθνές πλέον, βήμα ώστε να ακουστεί πιο μακριά και να δείξει πως οι φωτεινός κόσμος των celebrities που ασχολείται περισσότερο με τα κουστούμια και την μόδα της βραδιάς κλεισμένος σε έναν δικό της κόσμο, έχει και εξαιρέσεις. Και τέτοιες εξαιρέσεις δεν αρέσουν, χαλούν την “πιάτσα”...

Οι πιτσιρικάδες από την Καστοριά που ξεσηκώνουν με τις μουσικές τους και την παρουσία τους τα πλήθη, έρχονται και φέτος στο 4ο Balkan Fest!Από ποιους αποτελείται η μπάντα σας και πότε δημιουργήθηκε; ‘’Τα Χάλκινα της Καστοριάς’’ είναι η πιο νεανική ορχήστρα χάλκινων πνευστών με παραδοσιακά ακούσματα στην Ελλάδα, που ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο του 2011. Η μπάντα μας αποτελείται από τρία άτομα και τα όργανα που χρησιμοποιούμε είναι τρομπέτα, νταούλι και snare drum. Στόχος μας είναι να εμπλουτίσουμε στο μέλλον την μπάντα μας με επιπλέον παιδιά της ηλικίας μας που να ασχολούνται με χάλκινα πνευστά, αλλά δυστυχώς η έλλειψη φιλαρμονικής ή ενός μουσικού σχολείου στην περιοχή μας, αποτελεί ένα σημαντικό πρόβλημα για την εξέλιξη της μπάντας. Στόχος του συγκροτήματός μας είναι να γίνει γνωστή η προσπάθειά μας για την διατήρηση της μουσικής παράδοσης στην πόλη της Καστοριάς. Το ρεπερτόριο μας περιλαμβάνει εκτός από παραδοσιακά τραγούδια και πάρα πολλά από βαλκανικές χώρες. Προσπαθούμε η εκτέλεση όλων των τραγουδιών αυτών – ιδιαίτερα των βαλκανικών - να πλησιάζει την αυθεντική, με λίγες ‘’πινελιές διασκευής’’… Το συγκρότημά μας αποτελείται από τους: Βασίλης Μαλεγκάνος (17 ετών) Νταούλι Χάρης Ευαγγέλου (16 ετών) τρομπέτα Σωτήρης Παπαστεφάνου (16 ετών) Τυμπανάκι To συγκρότημά μας συμμ...

Τα αμερικάνικα χαρτονομίσματα έχουν συχνά κατηγορηθεί για την ανικανότητά τους να διαφοροποιούνται ως προς το μέγεθος, για την ανικανότητά τους ως προς την ασφάλεια και γενικά για την παρωχημένη όψη τους. Σε μια προσπάθεια να αναβιώσει τα αμερικάνικα χαρτονομίσματα και να στραφεί σε αυτά τα αισθητικά και εικονογραφικά θέματα, η γραφιστική εταιρία Travis Purrington έχει προτείνει ένα αναβαθμισμένο νομισματικό σύστημα, όπου θα δίνεται έμφαση στα τεχνολογικά και περιβαλλοντολογικά επιτεύγματα της χώρας αντί για ιστορικά πρόσωπα του παρελθόντος. Οι σειρές των χαρτονομισμάτων απεικονίζουν θέματα ανθρώπινων ανακαλύψεων και προσπαθειών όσο και της φυσικής ομορφιάς των Ηνωμένων Πολιτειών και των οικοδομικών της πόρων, συνδέοντας τα ανθρώπινα κατορθώματα με τις θεμελειώδεις αρχές της ζωής. «Αυτή δεν είναι φυσικά μια συνωμοσία να μετριάσουμε ή να επισκιάσουμε τα σπουδαία πεπραγμένα του παρελθόντος», αναλύει η Purrington, «αλλά περισσότερο μια προσπάθεια να επικοινωνήσουμε και να εισβάλουμε περισσότερο στα βιομηχανικά, οργανικά και φυσικά συστήματα». Η μπροστινή όψη κάθε νομίσματος, ποικίλλει από το 5 μέχρι το 100, έχει ένα ασπρόμαυρο background και χρωματιστά νούμερα. Τα πέντε δολάρια είναι προς τιμήν των ικανοτήτων των αμερικανών εργατών. Τα δέκα δολάρια είναι προς τιμήν των υποδ...

«Δεν πιστεύω όταν σ’έχει ενοχλήσει κάτι που σου είπε ή έκανε κάποιος να δείχνεις θυμωμένη ή πειραγμένη; Δεν θα δείξεις ποτέ πως θύμωσες. Όχι μόνο δεν θα σταματήσεις να μιλάς ή θα κρατάς μούτρα, αλλά, τότε είναι που θα κάνεις σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Μη δώσεις ποτέ τέτοια χαρά και ειδικά σε κάποιον τρίτο. Αποστασιοποιήσου με ευγένεια και αν περιμένεις αρκετά στην όχθη του ποταμού, θα δεις τα πτώματα των εχθρών σου να περνούν επιπλέοντας από μπροστά σου». Έχω παρατηρήσει πως οι πλέον συνηθισμένοι τρόποι έκφρασης του θυμού είναι δυο. Ο ένας είναι αυτός που περιέγραψα παραπάνω και ο άλλος είναι η καθαρή ή η καλυμμένη επιθετικότητα. Κάποιοι φωνάζουν, χειροδικούν, εκτοξεύουν πράγματα, βρίζουν, απειλούν. Άλλοι χρησιμοποιούν ειρωνεία, χιούμορ ή παθητικοεπιθετικά σχόλια, άλλοι τερματίζουν απότομα σχέσεις γιατί φοβούνται τη σύγκρουση και άλλοι γίνονται απόμακροι, σιωπηλοί, ψυχροί ή θλιμένοι ώστε να μπορέσουν να διατηρήσουν τη συγκρότηση του εαυτού τους. Σε όλες αυτές τις συμπεριφορές υπάρχει κάτι κοινό. Ο φόβος ή οι ενοχές για το θυμό και το μπέρδεμα γύρω απ'αυτόν. Ο θυμός είναι το πιο παρεξηγημένο, ενοχοποιημένο και το συναίσθημα που ανεχόμαστε λιγότερο απ'όλα. Έχει την εικόνα κάτι του μεγάλου και ανεξέλεγκτου, που εάν το αφήσουμε ελεύθερο θα καταστρέψει τα πάντα. Κάτι που το κ...

Ψηφοφόρος- Μέλος της Οσκαρικής Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, μιλάει στον Hollywood Reporter χωρίς να μασάει τα λόγια της. Ένα ανώνυμο θηλυκό μέλος, μιλάει για τις υποψηφιότητες της χρονιάς και τους προσωπικούς της αγαπημένους ενώ δηλώνει αναλυτικά σε ποιους θα ρίξει την ψήφο της φέτος. Οι απαντήσεις της είναι ομολογουμένως απολαυστικές από την αρχή μέχρι το τέλος, όχι μόνο για την αυθόρμητη κριτική της αλλά και διότι μας δίνουν μία ματιά στην άλλη πλευρά της κουρτίνας. Οι δηλώσεις της είναι αποκαλυπτικές σε ο,τι αφορά το ποιόν, την τεχνογνωσία και την αισθητική των ανθρώπων που αποφασίζουν ποια θα είναι πιθανόν η πιο πετυχημένη ταινία της χρονιάς και θα ορίσουν την καριέρα εκατοντάδων. Για το “Selma” Κατ'αρχάς να σας πω πως έχω σιχαθεί όλο αυτό το σούσουρο περί “περιφρόνησης”- για κάθε ταινία [που περιφρονήθηκε] θεώρησα πως υπήρχαν σωστοί λόγοι. Αυτό που δεν θέλει κανείς να πει για το Selma είναι ότι είναι μία καλοφτιαγμένη ταινία αλλά δεν εμπεριέχει τέχνη. Αν ήταν σκηνοθετημένη από έναν 60χρονο λευκό άνδρα, δεν νομίζω πως ο κόσμος θα είχε παραπονεθεί για αυτήν στον βαθμό που το έκανε. Όταν μία ταινία για μαύρους είναι καλή, τα μέλη την ψηφίζουν. Αν όμως η ταινία δεν είναι τόσο καλή, πρέπει να την ψηφίσω μόνο και μόνο επειδή έχει μαύρους μέσα; Πρέπει να σου πω ότι βλέπ...

To Όσκαρ ξενόγλωσσης (ή απλά “ξένης”) ταινίας αποτελεί παραδοσιακά μία από τις δυσκολότερα προβλέψιμες κατηγορίες του αμερικάνικου διαγωνισμού βράβευσης ταινιών. Ίσως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και η πιο “εξωθεσμική” κατηγορία της βραδιάς, μιας και οι ταινίες που την απαρτίζουν αποτελούν δημιουργήματα εθνικών κινηματογράφων (απαραιτήτως μη αγγλόφωνα), οι οποίες έχουν βρει διανομή και έχουν προβληθεί στη χώρα τους. Σίγουρα πάντως το ύψιστο κριτήριο που διακατέχει σχεδόν την πλειοψηφία των βραβείων της λαμπερής (κατά πολλούς φανταχτερά κενής) τελετής βράβευσης, αυτό της εμπορικότητας, μοιάζει να μπαίνει ελαφρώς σε δεύτερη μοίρα, αφού οι περισσότερες εκ των υποψηφίων, είναι προβεβλημένες σε μεγάλα, διεθνή Φεστιβάλ (με αυτά των Καννών πρωτίστως και του Βερολίνου στη συνέχεια να έχουν τα πρωτεία), σπανίως σπάζουν ταμεία και συνήθως ικανοποιούν τους πιο απαιτητικούς, περισσότερο εξοικειωμένους με την έννοια “παγκόσμιο σινεμά” θεατές. Φέτος, οι προτάσεις των χωρών έφτασαν αισίως τις 83, με τη Μάλτα, τον Παναμά, το Κόσοβο και τη Μαυριτανία να εκπροσωπούνται για πρώτη φορά. Οι εννιά ταινίες που θα διεκδικούσαν μια θέση στην τελική πεντάδα έκρυβαν δύο βασικές εκπλήξεις. Ο λόγος για το “Winter Sleep”,μακρόσυρτο διαλεκτικό έπος του Νούρι Μπιλγκέ Τζεϋλάν, το οποίο νωρίτερα κέρδισε τον Χρυσό...

Ένα από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά φεστιβάλ του κόσμου έχει ήδη ανοίξει τις πύλες του και το Βερολίνο - πόλη χωνευτήρι της παγκόσμιας σύγχρονης κουλτούρας, - αποθεώνεται για δέκα μέρες (05-15.02) μέσα στην εκφραστική δύναμη του σινεμά. Με 400 ταινίες τον χρόνο, περισσότερα από 300.000 εισιτήρια και 4000 δημοσιογράφους από όλον τον κόσμο, το φεστιβάλ αυτό προσδοκά να αποτελεί την κινητήριο δύναμη της παγκόσμιας παραγωγής ταινιών, - κατά βάση δημιουργών, χωρίς να λείπουν φυσικά και τα εμπορικά outsiders, για να κρατιούνται τα προσχήματα - να αποτελεί ένα κινηματογραφικό προκαταρτικό της επόμενης χρονιάς, λαμπρό και βραβειοθηρικό, δημιουργικό και βιομηχανικό παράλληλα. Φώτα, συνεντεύξεις τύπου, κόκκινα χαλιά, κάμερες, φωτογραφικά κλικ και φλας, προσωπικότητες από όλο το φάσμα του χώρου, βραβεία, ο μπαξές τα έχει όλα. Αλλά αυτή είναι η βιτρίνα και η επιφάνεια, έτσι για να γιορτάζεται ο κινηματογράφος και να αφήνει το στίγμα του. Πιο ενδιαφέρον, πάντα, έχουν τα ίδια τα έργα και οι δημιουργοί τους που και φέτος θα χωρισθούν σε 11 τμήματα συνολικά. Εκτός του Διαγωνιστικού, οι μηχανές προβολής θα πάρουν φωτιά, δείχνοντας μας την κινούμενη εικόνα, σε πάνω από δέκα κινηματογράφους της γερμανικής πρωτεύουσας. Μικρομηκάδες στις πρώτες τους προσπάθειες να αφηγηθούν κινηματογραφικά, artho...

Για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά η ΜΚΟ"Παιδιά Εν Δράσει"και το περιοδικό"ΕΞΩΣΤΗΣ"διοργανώνουν και σας προσκαλούν στο"Φεστιβάλ Βαλκανικής Εξερεύνησης",τηνΠαρασκευή 20 Φεβρουαρίουστον πολυχώρο πολιτισμούBlock 33(www.block33.gr).To Φεστιβάλ αναδεικνύει την ποικιλομορφία του πολιτισμού των χωρών των Βαλκανίων και ενισχύει τη συμμετοχή νέων δημιουργών και καλλιτεχνών, από την ευρύτερη περιοχή της χερσονήσου.Το πρόγραμμα του 4ου Βαλκaνικού Φεστιβάλ περιλαμβάνει:"Cine Balkan", προβολές ταινιών μικρού μήκους βαλκάνιων κινηματογραφιστών.Καλλιτεχνική επιμέλεια"Balkans Beyond Borders"καιΕΞΩΣΤΗΣ ΄ΘΔιαβάστε περισσότερα εδώ***Εκθέσεις Φωτογραφίας:"Κουδουνοφόροι" τωνΣοφία Καμπλιώνη και Αθανασίου Χρήστου"Καστοριά αρχόντισσα της λίμνης" της Τάνια ΚολέσκαΜουσική από τουςKottarashky (BG)Bucharest Klezmer Band (RO)Osmanovi Orchestar (F.Y.R.O.M.)Folk n' Roll (GR)Δυσanatolia (GR)Rom Royale (GR)Τα Χάλκινα της ΚαστοριάςDJ Spery (GR)DJ Thios Fanias (GR)***Συμμετοχή τουFolklore Dance GroupΑμπελοκήπων,Θεσσαλονίκης***"Γεύσεις Βαλκανίων",παραδοσιακά εδέσματα των Βαλκανικών χωρώνΣας περιμένουμε τηνΠαρασκευή 20 Φεβρουαρίουαπό τις19.00στον πολυχώρο πολιτισμούBlock 33μία ημέρα με χρώμα, εικόνες, ήχο και γεύση από Βαλκάνια.Το Φεστιβάλ πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Προξενείου Ρουμανίας στη Θεσσαλονίκη.Εισιτή...

Όπως κάθε χρόνο, ο “Εξώστης” και τα "Παιδιά εν δράσει" διοργανώνουν το περίφημο σταυροδρόμι πολιτισμών της Θεσσαλονίκης, γνωστό και ως “Balkan Fest” για να φιλοξενήσει στην πόλη μουσικές και δραστηριότητες Βαλκανικής κουλτούρας.Φέτος όμως και με την ιδιαίτερη καλλιτεχνική επιμέλεια του πολιτιστικού οργανισμού “Balkans Beyond Borders” το φεστιβάλ ανοίγει τους ορίζοντες του και στον κινηματογράφο φιλοξενώντας 20 μικρού μήκους ταινίες από νέους καλλιτέχνες των Βαλκανίων για να συγκροτήσει ένα παράλληλο, πεντάωρο πρόγραμμα προβολών που θα λάβει χώρα μαζί με τις υπόλοιπες δράσεις του φεστιβάλ. Οι θεατές θα έχουν την ευκαιρία να μπαινοβγαίνουν στις αίθουσες μεταβαίνοντας από τον συναυλιακό χώρο στον κινηματογραφικό και πίσω, έχοντας την δυνατότητα να απολαύσουν τις μουσικές αλλά και τις ταινίες του φεστιβάλ. Η ιδέα ήρθε πολύ φυσικά καθώς ο Εξώστης υπήρξε ανέκαθεν κινηματογραφόφιλος και ο σκοπός του Balkan Fest είναι να φέρει κοντά αυτούς τους τόσο οικείους και τόσο μυστήριους γείτονες εντός των Βαλκανικών συνόρων.Ο Εξώστης και το κινηματογραφικό παρακλάδι του “Εξώστης Θ” αποφάσισαν να συμπεριλάβουν στο φετινό πρόγραμμα σινεμά κατανοώντας ότι κουλτούρα είναι όχι μόνο οι ήχοι και η εικόνα αλλά και οι ιστορίες, που έχει να πει η κάθε χώρα και κυρίως, ο τρόπος που τις λέει. Σύντομα λοιπόν...

Πριν λίγες ημέρες επισκεφτήκαμε μια από τις πιο παλιές και με μακρά ιστορία αποθήκη στο κέντρο της πόλης…μάθαμε πως κάτι συμβαίνει εκεί και πήγαμε να το ανακαλύψουμε!Για την ιστορία και για να μαθαίνουν οι νέοι αλλά και να θυμούνται οι παλιότεροι στο σημείο που σας μεταφέρουμε είχε εγκατασταθεί το πρώτο παγοδρόμιο της πόλης στις αρχές της δεκαετίας του ’80, οπότε και δημιουργήθηκε η περίφημη ομάδα «Πιγκουίνοι Θεσσαλονίκης», η πρώτη ομάδα χόκεϋ της πόλης. Η ομάδα ιδρύθηκε το 1985 από ομογενείς παίχτες που προήλθαν από την πρώην Σοβιετική Ένωση, την Τσεχοσλοβακία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Σουηδία, αλλά και τον Καναδά. Τα επόμενα χρόνια, που το παγοδρόμιο έκλεισε, η αποθήκη λειτούργησε ως χώρος ψυχαγωγίας (το γνωστό σε πολλούς από εμάς “Platinum”). Μετά από πολλά χρόνια εγκατάλειψης του χώρου, το κτίριο αναδιαμορφώνεται, αλλάζει ριζικά και δημιουργείται ένας ξεχωριστός πολυχώρος πολιτισμού και αθλητισμού που θα αποτελέσει σημείο συνάντησης δημιουργικών ομάδων και δραστήριων ανθρώπων της πόλης.Το όνομα του «WE» και η ατμόσφαιρα που αποπνέει είναι όντως βασισμένη στη συλλογικότητα και την παρεϊστικη διάθεση. Μια πλατφόρμα συνάντησης και δημιουργίας, μια πηγή έμπνευσης για έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, ένα σημείο εκκίνησης για μια νέα αστική συμπεριφορά και κουλτούρα. Με βάση αυτά τα...

Τίποτα δεν φαντάζει πιο δύσκολο από το να περιγράψω με λόγια τι ακριβώς είναι η “Μοναξιά”. Ναι, το εύκολο είναι να πούμε ότι είναι το πρώτο μου θεατρικό έργο, ότι είχε την τύχη και την χαρά να αποσπάσει το β' βραβείο στον διαγωνισμό συγγραφής θεατρικού έργου που διοργάνωσε το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Β.Αιγαίου, αλλά όλα αυτά δεν λένε τίποτα ουσιαστικό. Τίποτα που να καθρεφτίζει το έργο και το σύμπαν του. Τι να πούμε λοιπόν; Πώς προέκυψε; Προέκυψε με τρόπο φυσικό και πηγαίο. Η πρώτη γραφή δεν ελέγχθηκε από κανέναν μηχανισμό λογικής και αυτολογοκρισίας. Ήταν θέματα, μοτίβα, στίχοι αν θέλετε, που τριγυρνούσαν πολύ καιρό στο μυαλό μου. Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις “εύφορος” και τότε όλα αυτά που ήταν κρυμμένα μέσα σου, ξεπηδούν κι έρχονται στην επιφάνεια. Από το υποσυνείδητο στο συνειδητό κομμάτι της γραφής, κάποια πράγματα αλλάζουν αλλά δεν προδίνεις τον εαυτό σου γιατί είναι το μόνο που έχεις. Αυτό είναι και το θέμα του έργου. Το να ξέρεις ποιος είσαι, από πού ήρθες, πού πας και τι περιμένεις από τους άλλους γύρω σου. Ο Άλλος είναι ο τρόπος μας για να υπάρχουμε, και ταυτόχρονα η πιο αδιάσειστη απόδειξη που έχουμε. Στο πρώτο σημάδι αμοιβαιότητας που μας δίνει ο Άλλος, επενδύουμε όλη τη φυσική μας ορμή για ζωή, χωρίς μέτρο. Ζούμε μόνο για τον Άλλον και χάρη στον Άλλον. Τα δίνουμε και τα παίρνου...

Σκηνοθεσία: James Marsh Ηθοποιοί: Eddie Redmayne, Felicity Jones, David Thewlis Καθένας μας, ίσως ασυνείδητα, αναζητεί μια μικρή “κομψή” εξίσωση που θα μπορούσε να εξηγήσει τα πάντα. Η πολυπλοκότητα του ανθρώπου, των σχέσεων, οι σταθερές που μεταβάλλονται χωρίς να παίρνουν την άδεια κανενός, εν τέλη η ίδια η ζωή με τις συνεχόμενες ανατροπές της, καθιστούν το εγχείρημα όμοιο με κυνήγι χίμαιρας. Το προσφιλές κινηματογραφικό θέμα ενός άνδρα που μάχεται εναντίον απροσπέλαστων εμποδίων προκειμένου να πετύχει έναν φαινομενικά ανέφικτο άλλα ευγενή σκοπό, μοιάζει να αναπαράγεται και εδώ, μέσα από μια ημι-μυθοπλαστική βιογραφία ενός από τους μεγαλυτέρους επιστήμονες της σύγχρονης ιστορίας. Χωρίς να ασχοληθεί σχεδόν καθόλου με το έργο του, χειριζόμενο όμως τα συναισθήματα με την ίδια νομοτέλεια και αυστηρότητα που θα ταιριάζαν σε μαθηματική εξίσωση, το φιλμ εξετάζει την ασυνήθιστη ζωή, τον αντίκτυπο των κοσμογονικών ανακαλύψεων, αλλά κυρίως τον πολύπλοκο έγγαμο βιο του μεγαλυτέρου εν ζωή αστροφυσικού, του Στίβεν Χώκινγκ. Ο βραβευμένος ντοκιμαντερίστας για το δραματικό “ManonWire” Τζέιμς Μαρς, σκηνοθετεί πειστικά μεν ελαφρώς στέγνα δε, βασισμένος στα απομνημονεύματα γραμμένα από την πρώην σύζυγο του διασήμου φυσικού (εδώ ερμηνευμένη εξαίσια, σε σημείο που πολλές φορές κλέβει την παράστασ...

Το “Goa Hippy Tribe” αποτελεί μία διαδραστική σειρά ντοκιμαντέρ που αφηγείται την ιστορία των ιδιαίτερων Goa Hippies, που ήρθαν μαζί κατά τις αρχές του 70' και απέκτησαν ξανά επαφή μέσω του Facebook. Πρόκειται για ανθρώπους που μοιράστηκαν έναν κοινό χώρο και χρόνο μεταξύ τους στις ακτές της Goa, στην Ινδία, κατά την επανάσταση των Hippies την δεκαετία του 70' και τώρα ξανασυναντήθηκαν ύστερα από παραπάνω από 30 χρόνια μέσω του Facebook. Ο Αυστραλός κινηματογραφιστής Darius Devas, ήταν μεταξύ των δυτικών παιδιών του κινήματος που ταξίδεψαν στην παραλία Anjuna το 2010. Τα μέλη ήταν εκεί στα τέλη του 60' όταν το πασίγνωστο κίνημα Goa των hippies είχε ιδρυθεί στον Ινδικό αυτό παραλιακό παράδεισο με πολύ rock'n'roll, αλκοόλ, ναρκωτικά και ελεύθερο έρωτα. Σαράντα χρόνια αργότερα-και μισή ζωή μεγαλύτεροι- ξανασυναντιούνται, χάρη στην κοινότητα της Goa στο Facebook. Πως αναπολούν τα χίπικα πάρτι τους; Τι απέγιναν τα όνειρα τους; Γιατί θέλησαν να ξανασμίξουν με την οικογένεια αυτή μία τελευταία φορά; Η Georgette (57) και ο Raymond (65) φαίνεται να έχουν παραμείνει στις ηδονιστικές τους συνήθειες αλλά η Monica (56) αποχώρησε από την Goa ως τοξικομανής και ο Steve (60) ισχυρίζεται ότι η άνοδος της techno μουσικής σκότωσε την ουσιαστική αίσθηση των hippies. ...

Σκηνοθεσία: Bennett Miller Ηθοποιοί: Steve Carell, Channing Tatum, Mark Ruffalo To“Foxcatcher” είναι μια άρρωστη, στρεβλή και διαταραγμένη ιστορία. Ένα ισοπεδωτικό επιμύθιο για μια χωρά γεμάτη χειραγώγηση, όπλα, βια και καταστολή. Για μια “περήφανη” Ήπειρο, στην οποία οποίος έχει πολλά λεφτά μπορεί απροβλημάτιστα να παραγγέλνει και να αποκτά ένα πλήρως εξοπλισμένο άρμα μάχης. Για αδιέξοδες σχέσεις που οδηγετούνται πάνω στη βασική, φροϊδική, προαιώνια δέσμευση. Για την εξουσία που ακουμπά πάνω σε ψευτοπατριωτισμούς, μονό και μονό για να κρύψει άκομψα την τυραννικότητά της. Είναι μια ιστορία για το απόλυτο σύγχρονο αρπακτικό, που μπορεί να στερείται σε δύναμη, αλλά υπερπληρώνει την ανυπαρξία του με τον πλούτο και την κοινωνική του θέση, χτισμένη πάνω σε νεκρούς, σε θύματα της ίδιας της ιστορίας που επιδιώκει μανιακά να αναπαράγει. Κανένας και τίποτα δεν μπορεί να του αντισταθεί, καθώς ο κλοιός ολοένα και σφίγγει γύρω από τα ανυπεράσπιστα θύματά του, που θυσιάζονται, για διαφορετικούς λόγους το καθένα, μέσα στην αυταρχική μεγαλομανία της (διαταραγμένης;) ανθρώπινης φύσης. Γρήγορα καταλαβαίνεις ότι γυρισμός από την κόλαση δεν μπορεί να υπάρξει. Αργείς όμως να συνειδητοποιήσεις ότι ο δεσποτισμός ενός απόλυτου τίποτα κρύβει μέσα του την πιο τρομακτική, βαθιά και θλιβερή πραγματικότητα...

50 shades of greyΗ 47χρονη SamTaylor-Johnson σκηνοθετεί την πρώτη της χολιγουντιανή ταινία, τη μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου "Οι Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι", και σπάει κάθε ρεκόρ, καθώς τα προπληρωμένα εισιτήρια πουλήθηκαν γρηγορότερα, από οποιαδήποτε άλλη ακατάλληλη για ανηλίκους ταινία στην ιστορία του box office.Όταν η Sam Taylor-Johnson πήγε στα γραφεία των Focus Features και Universal, που πάλευαν καιρό για τα δικαιώματα της ταινίας, και επιχειρηματολόγησε για τη δική της version της ταινίας, η απάντηση ήταν σχεδόν άμεση. «Αφού πήγα στη συνάντηση, σκέφτηκα ότι τους άρεσε η οπτική και η προσέγγισή μου», παραδέχεται η ίδια, «αλλά το τηλέφωνο χτύπησε στις 8.00 το επόμενο πρωί: «Είμαστε σύμφωνοι, την πήρες τη δουλειά. Θα το ανακοινώσουμε μέχρι το μεσημέρι». Ήταν σα να έχω πηδήξει πάνω σε ένα τρένο ταχείας και οι πόρτες πίσω μου να είναι όλες κλειδωμένες. Και εγώ να είμαι ακόμα στην αρχή… Δεν είμαι τόσο ώριμη σκηνοθέτιδα και πότε σκεφτόμουν ότι αυτό είναι πολύ μεγαλύτερο από όσο εγώ μπορώ να χειριστώ, πότε σκεφτόμουν ότι δεν είμαι άτομο που τα παρατάει». Η μυστικότητα είναι τέτοια που απαγορεύεται σε οποιονδήποτε δημοσιογράφο να δει την ταινία πριν την επίσημη πρεμιέρα στο Βερολίνο στις 11 Φεβρουαρίου. Για την Taylor-Johnson αυτή η μυστικότητα είναι πηγή απογοήτευσης. «Δεν μπορ...

Τα βραβεία της Αμερικάνικης Ακαδημίας, γνωστά και ως Oscars, είναι μία επίσημη τελετή που απονέμει βραβεία ώστε να τιμήσει τα επιτεύγματα των «καλυτέρων» της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Βέβαια, όπου συμπεριλαμβάνεται η λέξη «βραβεία» καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει μία υποκειμενικότητα στην επιλογή των νικητών που συνήθως συνδυάζεται και με τακτικές πολιτικής των μεγάλων στούντιο. Οι διαδικασίες ψηφοφορίας υποψηφίων και νικητών, αλλά και η ίδια η τελετή, επιβλέπονται από την ίδια την Ακαδημία (Academy of Motion Picture Arts and Sciences). Η Ακαδημία αριθμεί περίπου 6.000 μέλη, τα οποία είναι επαγγελματίες όλων των ειδικοτήτων του κινηματογραφικού χώρου. Μέχρι και αυτή τη στιγμή και λίγο πριν την 87η απονομή των Oscars, έχουν απονεμηθεί μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, 2.809 αγαλματίδια. Αν και δεν υπάρχει επίσημη απάντηση για το πώς πήραν το όνομά τους τα Oscars, υπάρχουν δύο επικρατέστερες ιστορίες γύρω από αυτόν τον μύθο. Η πρώτη αφορά μία βιβλιοθηκονόμο της Ακαδημίας, η οποία λέγεται πώς όταν είδε για πρώτη φορά το γνωστό αγαλματίδιο, είπε πώς μοιάζει πάρα πολύ στον θείο της τον Oscar! Η δεύτερη ιστορία αναφέρει ότι η Bette Davis ονόμασε το αγαλματίδιο έτσι από τον πρώην άντρα της, τον Harmon Oscar Nelson, Jr.Τα πρώτα Oscars απονεμήθηκαν στις 26 Μαΐου 1929, σε ένα δείπνο στο Ξενοδοχε...

Σκηνοθεσία: Morten TyldumΗθοποιοί:Benedict Cumberbatch, Keira Knightley, Matthew GoodeΟ Άλαν Τούρινγκ του Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, κρύβει μέσα του ένα μεγάλο παράδοξο. Όσο αμφιταλαντευόμενος μοιάζει ως χαρακτήρας, άλλο τόσο ακλόνητη και στέρεα είναι η ερμηνευτική του αποτύπωση. Ο Βρετανός ηθοποιός, φορώντας το οσκαρικό του κοστούμι, αποδίδει υπέροχα στο ρόλο του μεγάλου (και ταυτόχρονα άγνωστου) επιστήμονα και μαθηματικής διάνοιας, που κατά τη διάρκεια του Β΄ παγκόσμιου πολέμου, ενώ “στρατιές αιμορραγούσαν στο έδαφος”, επιχείρησε μαζί με μια μικρή ομάδα από τα μεγαλυτέρα μυαλά της Αγγλίας, να σπάσει τον υπέρτατο κωδικά επικοινωνίας των Ναζί, κλεισμένος σε μια μικρή στρατιωτική εγκατάσταση λίγο έξω απ’ το Λονδίνο, για την ακρίβεια στο Μπλέτσλι Παρκ. Η αξιοθαύμαστη ερμηνεία, όπως και η θεμελιώδης θεματική του φιλμ, μοιάζουν να έχουν τον ίδιο σκοπό. Να αποκαταστήσουν το όνομα αυτής της αμφιλεγόμενης μεν, λαμπρής δε προσωπικότητας, εστιάζοντας παράλληλα σε ένα ακανθώδες ζήτημα: τους παραμελημένους ήρωες, αυτούς που αναγκάζονται να υποφέρουν όχι για αυτο που κάνουν, αλλά για αυτό που είναι. Ο Κάμπερμπατς, πάνω σε αυτο το πλαίσιο, μοιάζει να βρίσκεται στο στοιχείο του. Του αξίζουν συγχαρητήρια γιατί κατορθώνει να κατασκευάσει έναν πρωταγωνιστή πολύπλοκο, αλλά όχι περίπλοκο. Ξεκάθαρα πάν...

Σκηνοθεσία: Alejandro González Iñárritu Ηθοποιοί: Michael Keaton, Zach Galifianakis, Edward Norton, Emma StoneΣε έναν κόσμο πλήρως αναληθή, σίγουρα η αλήθεια φαντάζει ενδιαφέρουσα, γίνεται αντικείμενο μελέτης, όχι τόσο ως άξια, άλλα ως κάτι το μακρινό, το ανέφικτα προσβάσιμο, το ακαδημαϊκά αξιοσημείωτο. Οι χαρακτήρες του ασύλληπτα πολυεπίπεδου “Birdman”, ακροβατούν ανάμεσα στην ψευδαίσθηση και την παραπλάνηση που τους προσφέρει η μυθοπλασία. Ακραίοι, ριψοκίνδυνοι, εθισμένοι στην αναγνωρισιμότητα, καταντούν να αναζητούν τον ίδιο τους τον εαυτό μέσα στην φόρμα των ρόλων που συνειδητά υποδύονται. Μετά από αυτό (ίσως και μέσω αυτού) το να πετάς ή το να νομίζεις ότι μπορείς να πετάξεις, μοιάζει τελικά το ίδιο πράγμα. Η πραγματικότητα μετατρέπεται σε ψυχωσικό όνειρο και αυτό με τη σειρά του σε λυρικό παροξυσμό, διατηρώντας ταυτόχρονα τη ναρκισσιστική μοναξιά, αλλά και την ανάγκη να αγαπηθεί (προσέξτε τι λέξη σχηματίζουν οι τίτλοι της αρχής) αυτός που ουσιαστικά στηρίζει την άξια του και τη σημαντικότητά του στους άλλους. Ο Μεξικανός Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου σκηνοθετεί ένα τεχνικά υπέροχο άλλα και συναισθηματικά πλήρες φιλμ, το οποίο στοχάζεται πανέξυπνα πάνω στον γυαλιστερό αλλά άδειο κόσμο του θεάματος και της δόξας, αλλά παράλληλα μιλά και για τα πολύπλοκα ανθρώπινα συναισθ...

Ένα βίντεο, φόρος τιμής στην εκπληκτική σκηνοθεσία αλλά και την αριστοτεχνική φωτογραφία του κινηματογράφου. Το σινεφίλ blog “Flavorwire” δείχνει την αγάπη του στους διευθυντές φωτογραφίας συμπυκνώνοντας σε οχτώ λεπτά, 135 από τα πιο αριστουργηματικά πλάνα ταινιών, για να μας θυμίσει γιατί λατρεύουμε τον κινηματογράφο. Υπό την μουσική του Clint Mansell για την ιδιαίτερη ταινία “Moon”, παρουσιάζεται ένα ποιητικό, αλλά και ενθουσιώδες συνονθύλευμα από ιστορικούς και γνωστούς δημιουργούς, με πλάνα εκφραστικά, συγκινητικά, ευφάνταστα, φυσικά και εντυπωσιακά. Από τον Kurosawa και τον Tarkovsky,μέχρι τον Coppola και τον Malick, αγαπημένες παραγωγές αναμειγνύονται με ευφάνταστα διαμάντια κάνοντας μία βαθιά βουτιά στην ιστορία του παγκόσμιου σινεμά, που μας προκαλεί δίψα να δούμε κι άλλο. 135 Shots That Will Restore Your Faith in Cinema from Flavorwire on Vimeo....